Μια παρένθεση στη ζωή

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να πραγματοποιήσω ένα ταξίδι σε ένα φίλο μου,που βρίσκεται στην Αυστρία με εράσμους.Με ένα σύντομο πέρασμα από την αγαπημένη Γερμανία,βρέθηκα και πέρασα τον περισσότερο χρόνο στην γειτονική χώρα,η οποία μου χάρισε πανέμορφες και ανεκτίμητες εμπειρίες.
Εικόνες.Δέντρα και λιβάδια.
             Ποτάμια και λίμνες.
             Ποδηλατόδρομοι και γέφυρες.
             Σπίτια και εκκλησίες.
             Βασιλικά κτίρια και μουσεία.
             Ομίχλη και γκρίζο
             και από πίσω οι καθάριες Άλπεις.
Όλα αυτά συνέβαλαν στο μέγιστο για να συνειδητοποιήσω ότι είμαι photomaniac(με μια ιδιαίτερη αδυναμία στα κτίρια).Αυτά παρέλαυναν μπροστά απτα βουλιμικά μου μάτια που αιχμαλώτιζαν αποχαυνωμένα το καινούργιο και διαφορετικό.Δεν μου έμειναν μόνο αυτά,απλά αυτά μου είναι πιο εύκολο να τα αποδώσω.Δεν λένε άλλωστε ότι μια εικόνα ίσον χίλιες λέξεις.Ε γιατί όχι γραπτές εικόνες.
Εκτός απτα μειονεκτήματα που μπορεί να διακρίνετε ή όχι παραπάνω η κεντρική ευρώπη έχει και τις εξής ανωμαλίες:οργάνωση,καθαριότητα,ποιότητα ζωής(με ότι αυτό περιλαμβάνει για τον καθένα),εύκολα στη χρήση και ακριβή μμμ,απεριόριστους ποδηλατοδρόμους,πάρκα εντ σοου ον

Για τα ταξίδια γενικά ακούγονται πολλά και είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθείς την πραγματική τους όψη και την προβολή που έχει αυτή πάνω σε σένα.Πόσο μάλλον σε ένα κόσμο που το μόνο σίγουρο είναι ότι ο πρώτος θανών ήταν η αντικειμενικότητα.Δεν ξέρω,λοιπον,αν τα ταξίδια είναι εν γένει λυτρωτικά,ούτε μπορώ να πω με βεβαιότητα αν θα έδινα αυτό το χαρακτηρισμό στο συγκεκριμένο.Δεν νομίζω να είμαι σε θέση να κάνω κάτι τέτοιο ακόμα και θα ήταν αν μην τι άλλο προσβλητικό και υπερβολικό εκ μέρους να ισχυριστώ ότι χρειάζομαι λύτρωση,όταν ζω στην ελληνική πραγματικότητα του 2011.Από την καθαρά πραγματιστική εκδοχή βέβαια γιατί μια νοητική και ψυχική βοήθεια και διαύγεια μου προσέφερε αναμφιβόλως αυτή η διαδρομή.Η απλή και απτή πραγματικότητα πάντως είναι ότι όταν κάνεις ένα ταξίδι στην μεγαλύτερη διάρκεια του οποίου είσαι μόνος,τότε καλό είναι να το εκμεταλλευτείς πραγματοποιώντας μια ενδοσκόπηση.Όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί προσφέρεται απλόχερα και είναι αυθεντική,όταν αφήνεις πίσω σου τοπία απτο κάθισμα του τρένου,όταν κάνεις ποδήλατο στο πάρκο δίπλα στο δούναβη και όταν νιώθεις το κάθε κύτταρο του σώματος σου ζωντανό να σιγοτραγουδά το σαουντρακ του τριπ.Σκέψου θετικά και μη γελάς με ηλίθια αστεία.Στερεο νοβα.

Στα πέναλντι

Ο αναβρασμός που επικρατεί είναι αρκετά εμφανής στην καθημερινότητα,το ίδιο και η ανασφάλεια.Τα κρίσιμα σημεία που έχουν καθορίσει την καθοδική πορεία της Ελλάδος από το ξεκίνημα της πολλά.Η κλιμακόμενη ένταση που έχει το καθένα με τη σειρά του πολλαπλώς εξηγήσιμη.Τον περασμένο Ιούνιο την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου έγραφα,μπορεί και αφελώς,βαρύγδουπα ότι αυτή είναι μια κρίσιμη μέρα που θα μείνει χαραγμένη στην ιστορία κλπ,όντας αμήχανος,θέλωντας όμως να πω κάτι,να βγάλω από μέσα μου την απόγνωση και την αμηχανία που νιώθεις μπροστά σε στιγμές που καταφθάνουν θρασύτατα έχοντας πλήρη επίγνωση της αξίας τους,με σκοπό να αλλάξουν σταθερές και δεδομένα.Μόνο που στην περίπτωση μας αυτή η κατάσταση δεν έχει τελειωμό και το ένα κύμα ακολουθεί το άλλο ακατάπαυστα.Τελικώς πάμε απο παράταση σε παράταση,με τον ελληνικό λαό να περνάει ένα καθημερινό μαρτύριο.Και ερχόμαστε στο σήμερα,ύστερα από ένα πολυπαθές καλοκαίρι με τη συμφωνία του Ιουλίου και τις περιπέτειες των ΗΠΑ,σε άλλο ένα όπως κηρύσεττε κρίσιμο σκ όπου θα κριθούν πολλά.Δεν ξέρω αν τα κάνουν ολα αυτά για να δοκιμάσουν τις αντοχές μας ή ακόμα για να μας προετοιμάσουν για την πραγματική Δευτέρα Παρουσία,αλλά είμαι σίγουρος ότι το ποτάμι πίσω δεν γυρνά και λίαν συντόμως θα βρεθούμε προ τετελεσμένων γεγονότων.

ΔΕΘ

Οι δηλώσεις για τα εγκαίνια της έκθεσης πολλές.Οι εκδηλώσεις αρκετές.Οι διαδηλώσεις αποτελεσματικές;

Το σχέδιο για τους φοιτητές ήταν μετά από ημικυκλική πορεία(Εγνατία-Βενιζέλου-Νίκης) να καταλήξουμε στην έκθεση,με σκοπό τον αποκλεισμό της δηλαδή πιο ρεαλιστικά την άσκηση πίεσης μπροστά απ'την κάτω είσοδο,δίπλα στο βελλίδειο.Φυσικά στο τέλος καταλήξαμε στην Καμάρα,αφού είχε προηγηθεί συνοδεία αστυνομικής ομάδας σε όλη την πορεία,κάποια μικροεπεισόδια κυρίως με τους ηρακληδείς και τη ρίψη κάποιων δακρυγόνων,κατά την διάρκεια των οποίων διασπάστηκε η πορεία και λανθασμένα κατευθηνθήκαμε προς Καμάρα.Καταφέρνοντας έτσι ένα ωραιότατο και μεγαλοπρεπές τίποτα.

Εγώ έδωσα το παρόν στο μπλόκ των φοιτητών.Τώρα όμως μην με ρωτήσετε ποιά είναι η θέση μου επί του νομοσχεδίου,σαφή απάντηση δεν θα λάβετε.Προφανώς και διαφωνώ με την κατάργηση του ασύλου και με την παύση της κρατικής χρηματοδότησης,αλλά πέραν αυτών δεν βρίσκω τις υπόλοιπες αλλαγές αρνητικές.Ίσα ίσα που η κατάργηση των παρατάξεων,αν όντως εφαρμοστεί,είναι μια αναγκαία αλλαγή.Βέβαια θα μου πεις δεν είναι αρκετοί αυτοί οι λόγοι για να διαμαρτυρηθείς;Για μερικούς ναι,για μερικούς όχι.Απ'την άλλη είναι προφανής η δρομολόγηση των μεταρρυθμίσεων και που αυτές αποσκοπούν και οι οποίες αναμφίβολα με βρίσκουν αντίθετο.


Και καταλήγουμε..Ποιός είναι ο σκοπός μας,να χάσουμε απλά μια βδομάδα εξεταστικής,γιατί εκεί φαίνεται να καταλήγουμε.Για άλλη μια φορά υπήρξε μια παρουσία στις διαμαρτυρίες,η οποία ποτέ δεν αποδεικνύεται ικανή ώστε να αποτρέψει τα σχέδια που αντιμάχεται.Κάπως έτσι όμως δεν ξεκινάνε όλες οι ανατροπές;ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ;;

Αυτή είναι πάνω κάτω η συνομιλία που λαμβάνει μέρος στο κεφάλι μου,προτάσσοντας συνεχώς αντεπιχειρήματα επί επιχειρημάτων η μια φωνούλα στην άλλη.Πότε καταστώντας εμφανής την μεθοδική ανάλυση που έχει προηγηθεί και πότε υπεκφεύγοντας απλά και μόνο για να επικρατήσει η μια στην άλλη.Με αποτέλεσμα να αμφιταλαντεύομαι,αδυνατώντας να καταλήξω σε μια απόφαση,για την οποία θα είμαι σίγουρος και έτοιμος να υποστηρίξω.Όποτε,λοιπόν, συνομιλώ με άλλους πότε γέρνω απ'τη μια πότε απ'την άλλη ανάλογα με την δυναμική των επιχειρημάτων του και την πιστικότητα τους.

Οφείλω βέβαια να ομολογήσω ότι τις περισσότερες φορές τείνω και τάσσομαι υπέρ της κατάληψης,όχι επειδή είμαι απόλυτα και αδιάλακτα αρνητικός απέναντι στο νομοσχέδιο,όσο επειδή αυτό το έργο το'χω ξαναδεί και φαντάζομαι τι θα ακολουθήσει.Γι'αυτό άλλωστε έδωσα και το παρόν στην πορεία.

Το πλήθος,που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των αστυνομικών,όπως αναφέρεται πρέπει να έφτασε τις 30.000 απο σωματεία και οργανώσεις μέχρι ανένταχτους διαδηλωτές.Το ΠΑΜΕ,οι φοιτητές,το κίνημα δεν πληρώνω,οι ταξιτζήδες,οι ηρακληδείς,όλοι μαζί και όλοι ξεχωριστά,ο καθένας για να πετύχει τον σκοπό του και όλοι τον ευρύτερο,μερικοί αγιάζοντας τα μέσα και μερικοί το σκοπό.

夏天

Ήρθε,κοντοστάθηκε,έριξε το λάγνο βλέμμα του πάνω στον καθάριο ίσκιο που δημιουργεί ο ήλιος και προσπέρασε.Με την αυθάδεια και σιγουριά μιας όμορφης κοπέλας που περνάει στον πεζόδρομο και μαγνητίζει όλα τα βλέμματα.Χωρίς να περιμένει ανταπόκριση,απλά για να κάνει την εμφάνιση του.Μετατρέποντας την βεβαιότητα της ύπαρξης του,σε αναπάντεχη προσφορά που αδημονείς να ξαναματεδείς.


Το καλοκαίρι.

Η δικιά μου η μουσούδα παραθέριζε στα συνηθισμένα λημέρια,με τις άγνωστες παραλίες και τα γνωστά πρόσωπα.Την ατελείωτη χρυσαφένια άμμο και την τελειωμένη παρωδία μας.Ο χρόνος έχασε για άλλο ένα καλοκαίρι κάθε υπόσταση.Αρχή,μέση και τέλος μπερδεμένα μέσα σε υπόγεια θαλάσσια ρεύματα με την αναποφάσιστη διάρκεια να προσπαθεί να βολευτεί εναλλάξ.Με κρίση που δεν μπορείς να πεις και αντικειμενική είτε προσπερνούσε είτε σταματούσε για να σου χαρίσει μερικά λεπτά ακόμα αγαλλίασης,για να απολαύσεις ένα παρατεταμένο οργασμό, ή χωρίς κανένα ενδοιασμό να σε αφήνει να λιώσεις μέσα στους τέσσερις τοίχους.Αδιαφορώντας χαρακτηριστικά με τον συνήθη ανελέητα ευφραντικό του χαρακτήρα ή με τα ευφραντικά ανελέητα μανιώδη ξεσπάσματα του.Ίδιο νόμισμα,μη σου πω και ίδια όψη.


Το καλοκαίρι μου.


Η ομύγηρη χαρούμενη τσαλαβουτούσε σε θολά γαλαζοπράσινα νερά βγάζοντας αναμνηστικές φωτογραφίες και χτίζοντας πυργίσκους και γοργόνες που διαλύονται πιο γρήγορα και απ'τις οικονομικές φούσκες.Οι απεργίες,οι φωτιές,η παράταση της Ελλάδας,η εμφάνιση της ΗΠΑ και άλλων ευρωπαικών χωρών στο οικονομικό αλλαλούμ,η λουόμενη επανάσταση και άλλες ειδήσεις που πέρασαν και δεν ακούμπησαν γιατί απλούστατα το καλοκαίρι δεν διαθέτει χρόνο για μονόχνωτες εξαγγελίες απ'τα δελτία ειδήσεων παρά για ηδυπαθείς έρωτες.Ειδικότερα το φετινό καλοκαίρι που μια διακοπή πριν την μεγάλη έκρηξη έμοιαζε να επιβάλλετε.



Το καλοκαίρι τους.

Το πείραμα της Ελλάδας

Σήμερα είναι μια μέρα που θα μείνει στην ιστορία.Είτε για την αρνητική είτε για την θετική της έκβαση.Όλη η χώρα περιμένει με αγωνία.
Όσοι από εμάς μπορούμε ας κατεβούμε στους δρόμους και τις πλατείες.Ας μην τους αφήσουμε να πετάξουν έτσι αβίαστα άλλο λίγο χώμα πάνω απ'το τάφο μας.
Και επειδή πλησιάζουμε επικύνδινα το σημείο που δεν θα έχει γυρισμό,ας ρίξουμε μια ματιά τι πραγματικά μπορεί να συμβεί..

Το τέλος της μικρής μας πόλης

Μια νιότη χαμένη,μια ζωή που παραπλανήθηκε και ένα όνειρο ψεύτικο,που τώρα ξέρει,ποτές δεν το πίστεψε..

Δημήτρης Χατζής

It's show time

Ιδιαίτερη συμπάθεια στα μιούζικαλ δεν είχα ποτέ.Κάτι τέτοιο όμως έρχεται να ανατρέψει o Fosse με την ημι-αυτοβιογραφική του ταινία All that jazz.Στην οποία πραγματεύεται άκρως επιτυχημένα τις αμφιβολίες και φοβίες που αντιμετωπίζει κανείς τις τελευταίες του στιγμές και πώς αυτές μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για ένα φαντασμαγορικό σόου για το κλείσιμο της παράστασης που λέγεται ζωή.Και όλα αυτά δοσμένα μέσα από ένα πρίσμα που αντιπροσωπεύει τη διάθεση για ζωή,χορό και τραγούδι,που αν και έρχονται σε αντιδιαστολή με το δραματικό της στιγμής,συνθέτουν μαζί ένα αξιέπαινο δείγμα κινηματογραφικής δεινότητας.

Ο Gideon καταπιάνεται συνέχεια με υπερβολικά πολλά πράγματα,αφού ποτέ δεν φαίνεται να επαναπαύεται στην επιτυχία του.Η καθημερινότητα του ξεκινά με την απαραίτητη δόση από χάπια,συνεχίζει με πολλές ώρες ακατάπαυστης εργασίας και τελειώνει αγκαλιά με κάποια απ'τις ερωμένες του.Οι πολλές καταχρήσεις και η έντονη ζωή αποδεικνύονται υπερβολικά για τον οργανισμό του,ο οποίος τον προδίδει,αναγκάζοντας τον σε εισαγωγή στον νοσοκομείο.Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο,θα έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό,τους μεγαλύτερους φόβους του αλλά και την πορεία που έχει χαράξει στην ζωή του.Οι τελευταίες ανέλπιδες προσπάθειες των κοντινών του ανθρώπων να τον αφυπνήσουν πριν να είναι αργά περνάνε ανεκμετάλλευτες,ενώ ο ίδιος στον σουρεαλιστικό του κόσμο ήδη επικοινωνεί με έναν άγγελο του θανάτου.Οι περιστάσεις όμως δεν θα σταθούν  αρκετές για να τον αποθαρρύνουν.Η ζοφερή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει,θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης στο φανταστικό κόσμο που δημιουργεί για να διαφύγει αλλά και να δει πιο ξεκάθαρα την μεγαλύτερη εικόνα πριν το grand finale.

Απορίες εφήβων

Στην σημερινή πορεία συνέβη το εξής απίστευτο.Βρισκόμασταν στην αριστοτέλους και περιμέναμε,καθώς ένα μέρος της πορείας είχε πάει να διαμαρτυρηθεί μπροστά απ'το ΙΚΑ.Εκεί που συζητάγαμε,λοιπον,έρχεται ένας πιτσιρικάς,γυμνάσιο-λύκειο φάση με την κοπέλα του αγκαλιά,και ρωτάει:
-Γιατί έχει τόση φασαρία;
-Είναι η πορεία των αγανακτισμένων,του απαντάμε εμείς αυθόρμητα.
-Μα αυτοί δεν είναι στον λευκό;
-Είναι,εκεί θα καταλήξει στη συνέχεια,απλά τώρα κάνουμε μια πορεία.
-Και γιατί κάνουν σαν είναι στην τούμπα;
Σε αυτό το σημείο μουδιάζουμε ελαφρώς και ο μικρός εκμεταλλευόμενος τη σιωπή και την αμηχανία μας,πετάει την εξυπνάδα του..
-Τουλάχιστον έχουν ένα επίπεδο!
Ίσα που εμφανίζεται ένα χαμόγελο στα πρόσωπα μας και αυτό από ευγένεια,γιατί εκείνη τη στιγμή αυτό φάνηκε να είναι η πιο πρέπουσα αντιμετώπιση.Ο νεαρός στο σημείο αυτό έχοντας λύσει τις απορείες του και αφού έκανε το κομμάτι του κάνει να φύγει,όχι όμως προτού πει την τελευταία του ατάκα..
-Μην το πείτε σε κανέναν,αλλά η γιαγιά μου είναι ιδρυτικό μέλος των αγανακτισμένων!

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τις χαραυγές

Μόλις τελείωσα το βιβλίο Διαβάζοντας στη Χάνα.Ένα βιβλίο ενοχικό,μια εξιστόρηση όπου ο ήρωας δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος.Κυρίως του συναισθηματικού,γιατί για τα ιστορικά αν και η αντιμετώπιση τους ήταν αρχικά αμήχανη γι'αυτόν αλλά και για την υπόλοιπη κοινωνία,κατάφερε τελικά αν όχι να αποδεχτεί τότε σίγουρα να μην οικειοποιηθεί τη  ρετσινιά που κατέβαλε την γενιά του.Η ελευθερία επιλογής και κατά πόσο πρέπει να παρεμβαίνει κανείς στις αποφάσεις άλλων,γιατί τις θεωρεί πιο "σωστές" και άλλα πολλά.
Οι ενοχές ξεπηδάνε καθώς γυρίζεις τις σελίδες και έρχονται να συναντήσουν τις δικές σου,οι οποίες εμφανίζονται ακάλεστες ως μια πράξη υποστήριξης προς τον πρωταγωνιστή.Σ'αυτό το σημείο θυμάσαι τα ψέμματα που έχεις πει.Προς γονείς,φίλους και στον εαυτό σου.Την συνείδηση σου που προσπαθείς να κρατήσεις καθαρή.Την κατάλληλη στάση που πρέπει να κρατήσεις,δίχως να ακούς την προπαγάνδα που εκσφενδονίζεται απλόχερα τριγύρω.Τον ευατό που αναζητάς μέσα από φιλίες,συναισθήματα και την μάταιη ζωή σου.Μια βουτιά μέσα στο μπερδεμένο σου μυαλό,που ψηλαφίζοντας μες στην ομίχλη προσπαθεί να βρει το κατάλληλο μονοπάτι.
Αργότερα πλημμυρισμένος από σκέψεις και συναισθήματα που ελευθέρωσε το βιβλίο,δεν άντεξα και έβαλα στο καπάκι να δω την ταινία.Μέγα λάθος.Εννοείτε ότι μια ταινία δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει το μεγαλείο που σου προσφέρει ένα βιβλίο,αλλά όταν επιχειρείς να τη δεις τόσο σύντομα,το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είσαι σε θέση να καταλάβεις την πραγματική της αξία.Η ταινία ναι μεν  είναι καλή,με μια εξαιρετική Kate Winslet,αποδίδει ως ένα βαθμό δε το κλίμα και την ένταση του βιβλίου.

Αναμένουμε

Μέρες τώρα προσπαθούσα να γράψω κάτι για τους αγανακτισμένους,όμως τίποτα δεν ξέβραζε το φουρτουνιασμένο μου κεφάλι.Μόνο συναισθήματα και αυτά μπερδεμένα.Όχι όσον αφορά την ορθότητα του εγχειρήματος,αλλά όσον αφορά την κατεύθυνση και την κατάληξη που θα έχει.Σαφώς και δεν πρέπει να προτρέχω,αλλά η καχυποψία που εχω κληρονομήσει με προλαμβάνει και με διακατέχει αρνητικά.Χιλιάδες γραμμές έχουν γραφτεί από τότε που ξεκίνησε αυτό το κίνημα και οι γνώμες που έχουν τεθεί ακόμα περισσότερες.Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να το αφήσουμε να ωριμάσει.Χωρίς εκβιασμούς,μεταποιήσεις και καπελώματα.Δεν μπορούμε να περιμένουμε απ'την μια στιγμή στην άλλη να έχουμε αποτέλεσμα.Το μυαλό θολωμένο.Τα επιχειρήματα που έχουμε ακούσει αντικρουόμενα και η ταυτότητα και εγκυρότητα τους αδιευκρίνιστη.Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις.Πάντως δεν πρόκειται να μετανιώσεις αν προσπαθήσεις,μόνο αν αφήσεις για άλλη μια φορά την ευκαιρία να περάσει.Και οι συνελεύσεις που γίνονται και το κλίμα άμεσης δημοκρατίας που επικρατεί καλά είναι.Ακόμα και αν μερικοί βγαίνουν μόνο για να πουν τα εσώψυχα τους.Όλα μες στο παιχνίδι είναι.Η κλιμάκωση εντείνεται.Οι επερχόμενες απεργίες και συγκεντρώσεις προτού και κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου θα είναι κρίσιμες.Το θέμα είναι να κρατηθεί ο κόσμος,έστω και από αυτην την τελευταία κλωστή που κρέμεται.Μην σηκώσει τα χέρια ψηλά και το αφήσουν να ξεθυμάνει.Μην  καταλήξει απλά μια καλύτερη εκδοχή του Δεκέμβρη του '08.Δυστυχώς ή ευτυχώς οι αντοχές και τα περιθώρια στενεύουν όπως και οι επιλογές.

Ανάστημα

Μπερδεμένες σκέψεις.Η μια πίσω απ'την άλλη,η μια μέσα στην άλλη.Το μπουρδέλο η βουλή και η πολιτική αγκίλωση.Οι δημόσιες υπηρεσίες με το βόλεμα τους και ο ιδιωτικός τομέας με την αδιαφορία του.Και για συνοδεία ο ελληνικός λαός με την νοοτροπία του.

Τα ΜΜΕ μας αποκοίμισαν επιτυχώς διαβάζοντας μας ευφάνταστα παραμυθάκια,ενώ αυτοί το γλεντάγαν πίσω απ'την πλάτη μας.Εμείς όλοι μαζί ένα κοπάδι.Τα περισσότερα προβατάκια άσπρα και μερικά άλλα μαύρα,διάσπαρτα και χαμένα μες στο πλήθος.Που η φωνή τους μοιάζει με παρεμβαλλόμενα ραδιοκύματα,τα οποία δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε.Βέβαια,δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα παρδαλά.Αυτά ήταν μαζεμένα σε εξέδρες και εμείς οι υπόλοιποι από κάτω χειροκροτάγαμε,διασκεδάζοντας και γελώντας με τα χαϊρια τους,εφησυχασμένοι που έχουμε προς υπεράσπιση μας τέτοια άξια πρόσωπα.

Τα χρόνια πέρασαν,τα πρόσωπα λίγο άλλαξαν,το σύστημα πάλι καθόλου.Το χορτάρι τώρα όμως λιγόστεψε αρκετά και αναγκαστικά,αφου δεν εχουμε να φάμε,αλλάξαν και λίγο τα μυαλά μας.Μην επαναπαύεστε,βέβαια, ότι συντελέστει καμιά τεράστια αλλαγή.Απλά λίγο για να αλλάξει κάτι οριστικά,αρκετά για να ξεκινήσει όμως.

Και τελικά βρεθήκαμε μήνα Ιούνιο εν έτει 2011 μετά από 2μισι εβδομάδες συνεχών αγανακτισμένων συγκεντρώσεων να προσπαθούμε να αποφύγουμε την βαλτοποίηση των τελευταίων διασωθέντων χωραφιών μας.Ότι καταφέρουμε.Με καθαρή συνείδηση και αξιοπρέπεια.

Η στιγμή μεγάλη και σημαντική.Από αυτές που γράφονται στα πρωτοσέλιδα και διδάσκονται στα σχολεία.Η οικονομία μας στα τάρταρα.Η πολιτική/οι ακόμα χειρότερα.Το μόνο που μένει να δούμε είναι το ανάστημα μας.

Me and you and everyone we know

Σε ταξιδεύει σε πολλά μέρη.
Από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας σε πηγαίνει αναπάντεχα και απότομα στο βρώμικο κόσμο των ενηλίκων.Όσο απότομα και αναπάντεχα πιστεύουμε ότι συνέβη στον καθένα μας και ακόμη περισσότερο.Στον κάθε χαρακτήρα,βέβαια,επιφυλάσσει ένα διαφορετικό και επεισοδιακό τρόπο μύησης στον κόσμο του σεξ.Όσο επεισοδιακός και διαφορετικός είναι και ο δικός μας και ακόμα περισσότερο.
Από το σύνηθες της καθημερινότητας στην αντισυμβατικότητα της στιγμής και από το ελάχιστο των συναισθημάτων στο σεντούκι του ενθουσιασμού και του καλοκαιριού.
Μετά τον χωρισμό,ο πατέρας αναλαμβάνει την κηδεμονία των δύο παιδιών και βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα χάσμα που προσπαθεί να γεφυρώσει.Μια ιδιόρρυθμη καλλιτέχνης,που για να εξασφαλίσει τα προς το ζην εργάζεται ως οδηγός ηλικιωμένων,αναζητά το πρώτο βήμα της καριέρας της.Μια τυχαία συνάντηση θα είναι η αφορμή και η ιδιοσυγκρασία τους η βάση για τη συνέχεια.
Ένα αιθέριο έργο που περνά το μήνυμα του με ένα διαφορετικό τρόπο,όπου σε κρατάει δεμένο στην θέση του συνοδηγού,καθώς ο πιλότος οδηγεί το διαστημόπλοιο ανάμεσα από γαλαξίες και αστέρες,και με μουσική υπόκρουση τα εξαιρετικά ιντερλούδια του Michael Andrews.

-How did you do that?
-Oh,well,do you want the long version or the short version?
-The long one.
-I was trying to save my life and it didnt work.
-What's the short one?
-I burned it.

Ας χορέψουμε

Για έναν άνθρωπο αυθεντικό,για έναν ποιητή βρώμικο.Γιατί το μεγαλείο ορισμένων ανθρώπων δεν περιγράφεται και απ'τη στιγμή που σου δίνεται η δυνατότητα,καλό είναι να αφήνεις το έργο τους να μιλήσει.

 
Ο χορός της ζωής

 Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ'το μυαλό
προσβάλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία -
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλοι την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.

Charles Bukowski 

Στέπα

Και ξυπνάς.Και δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησες και αντίκρυσες γνώριμο τοπίο.Σηκώνεσαι απ'τον υπνόσακο και φοράς κατευθείαν τα γυαλιά ηλίου,επειδή η ακτινοβολία του ήλιου θα σου τρυπήσει τα μάτια.Τελικά οι υποψίες σου δεν επαληθεύτηκαν.Ο ήλιος μπορεί να μην είναι τόσο καυτός στη Σιβηρία,ακόμη και το καλοκαίρι,αλλά δεν παύει να είναι το ίδιο διαπεραστικός όσο και στην Ελλάδα.Σε κοιτάει με τα εκατομμύρια μάτια του και είναι σαν να περνάς από ακτίνες χ.Δεν του ξεφεύγει τίποτα.Έχει,βλέπεις,το πλεονέκτημα να παρατηρεί το φαινόμενο από όλες τις πιθανές γωνίες και με αυτόν τον τρόπο βρίσκεται σε θέση να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη,σχεδόν απόλυτα σωστή,άποψη.Εσύ βέβαια νόμιζες τώρα που είχες έρθει αρκετά βόρεια,πιο βόρεια δεν έχεις πάει, ότι αφού λιγότερες ακτίνες του ήλιου καταφέρνουν να φτάσουν στο έδαφος,και από αυτές όσες φτάνουν είναι διαγώνιες, ότι θα τη γλίτωνες απ'τα αδιάκριτες ματιές του.Αμ δε.Είναι πάντα εκεί,κάτσε να δεις πως το λένε,πανταχού παρόν,για να φέρει στην επιφάνεια τις πιο γυμνές σου σκέψεις.Αυτές που αποφεύγεις από καιρό να συναντήσεις,γιατί ξέρεις ότι θα σε μπερδέψουν,γιατί θα σε βγάλουν απ'το δρόμο σου ακόμα και όταν δεν έχεις ορίσει πορεία.
Και συλλογίζεσαι.Περνάς απο σκέψη σε σκέψη με την ίδια άνεση που οι γυναίκες περνάνε τις βιτρίνες.Δεν σταματάς κάπου ιδιαίτερα.Απλά απασχολείς το μυαλό σου.Είτε με σκέψεις παλιές που βαρέθηκαν να βρίσκονται στο απύθμενο πάτο των συλλογισμών σου είτε με καινούργιες που δημιουργήθηκαν καθώς άπλωνες τα ρούχα.Τελικά σταματάς σε μια που την τρυγιρίζεις εδώ και καιρό,χωρίς να έχεις καταφέρει να την προσεγγίσεις ποτέ.Την βλέπεις,μπορεί και να την πλησιάζεις ορισμένες φορές,αλλά ποτέ δεν έχεις καταφέρει να την ακουμπήσεις,πόσο μάλλον να εισχωρήσεις βαθύτερα της.Είναι μια σκέψη που απαρτίζεται απο δύο μέρη και θέτει το ερώτημα: ποιο μονοπάτι θα έπρεπε να ακολουθήσεις στη ζωή σου.Ο ένας δρόμος περιλαμβάνει και κομμάτι απ'τα όνειρα σου,τον οποίο και έχεις ακολουθήσει ως ένα βαθμό.Όχι σε απόλυτο βαθμό βέβαια.Άλλωστε δεν θα μπορούσες να ισχυρισθείς κάτι τέτοιο φαντάζομαι.Αυτή η διαδρομή μπορεί να φαινόταν πολύ μοναχική,αλλά σου πρόσφερε τη δυνατότητα να γνωρίσεις τον κόσμο και μέσω αυτού να γνωρίσεις και τον πραγματικό εαυτό σου.Τώρα,όμως,έχεις έρθει αντιμέτωπος με την εντιμότητα της στάσης σου.Και με την ουσία των πράξεων σου.Που αυτά δεν αποτελούν τίποτε άλλο από σίγουρες συνιστώσες του άλλου δρόμου.
Και στέκεσαι.Με τον υπνόσακο,ακόμα, απλωμένο στα πόδια σου και τον ήλιο να έχει κερδίσει λίγο έδαφος παραπάνω προς την κατάκτηση της κορυφής του ουρανού.Πρωινό δεν υπάρχει.Το πιο κοντινό χωριό απέχει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα σύμφωνα με τον χάρτη.Οι επιλογές λίγες.Η στέπα απλώνεται μπροστά σου και εσύ φέρνεις στον μυαλό σου τον τσέχωφ,μέσα στο πλίθινο σπίτι του,που σθεναρά αντιστέκεται στο βάρος του χιονιά,να γράφει το ομώνυμο έργο του υπό το φως ενός κεριού.Το στομάχι σου,όμως, γουργουρίζει έντονα και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.Αναγκαστικά θα πιείς λίγο χυμό και θα αναβάλλεις για αργότερα το πλουσιοπάροχο πρωινό που πρέπει να αποτελεί την καθημερινότητα ενός αληθινού περιπλανητή-ταξιδευτή.
Και.Η σκέψη σου επανέρχεται αμέσως στα μονοπάτια που ξεχάστηκε και αναρωτιέσαι αν αυτά τα μονοπάτια μπορούν να εξελιχθούν σε σταυροδρόμια σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά,μιας και το πακετάρισμα των πραγμάτων έχει εξελιχθεί σε ρουτίνα,όπου η παρουσία του μυαλού μοιάζει περιττή.Ήταν άραγε σωστή η επιλογή σου;Και θα μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για την έκβαση που θα μπορούσε να πάρει;

Αμφιβολίες και φιλοσοφικά ερωτήματα σε συνδυασμό με το λυσσαλέο σου στομάχι να φωνάζει για τροφή  δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός για να ξεκινήσεις τη μέρα σου.Αλλά ούτε για να τελείωσεις ένα πόστ.Αλλά ποιος είμαι εγώ για να αψηφήσω τις σωματικές μου ανάγκες.

R.I.P.

The Revolution will not be digitized.
The Revolution will not accept you as a friend on Facebook.
The Revolution will not be available as a tweet in less than 140 chracters.
The Revolution will not be uploaded to You Tube or available as a download on Hulu.
The Revolution will not be digitized.

Ο μπόγιας των ονείρων

Τα όνειρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας-ή πιο ορθά της νυχτερινής καθημερινότητας μας. Οι ώρες  που ευδοκιμούν, σύμφωνα με μελετητές, είναι συγκεκριμένες, μη με ρωτήσετε ποιες, άδικος κόπος. Αν και εγώ δεν είμαι το πλέον κατάλληλο άτομο να μιλήσει για αυτά, μιας και τα μόνα που θυμάμαι είναι τα πολύ έντονα ή αυτά που έχουν ένα ιδιαίτερο σεξουαλικό ενδιαφέρον, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα άλλο είδος. Τις ονειροπολήσεις.

Συμβαίνουν συνεχώς είτε τις έχεις προσκαλέσει είτε όχι. Δεν πρόκειται να σε ρωτήσουν, ίσως μόνο την τελευταία στιγμή να έχουν την ευγένεια να χτυπήσουν την πόρτα. Δύο διακριτικοί χτύποι αρκούν πιστεύω. Συστάσεις δεν θα χρειαστούν, έχουν γίνει προ πολλού, μη σας πω πριν καν κοπεί ο ομφάλιος λώρος. Το καλό με αυτές είναι ότι πάντα έρχονται με καλό σκοπό και με δώρο την αισιοδοξία τους  προμηνύουν τα καλύτερα για το μέλλον σου. Εσύ γεμάτος χαρά τις υποδέχεσαι φιλεύοντας τες με ένα γλυκό χαμόγελο.

 Το target group τους είναι οι παιδικές και νέες ανυποψίαστες καρδιές, χωρίς βέβαια να αποκλείουν και τους παλιούς γνώριμους , με τους οποίους τους συνδέει ένα παρελθόν γεμάτο από κοινές εμπειρίες. Βέβαια τελευταία έχει παρατηρηθεί μια μείωση στις επισκέψεις τους. Οι αιτίες πολλές και διαφορετικές για τον καθένα. Φταίει άραγε η πληθυσμιακή ανάπτυξη και οι ακόρεστες ανάγκες των ανθρώπων. Ή μήπως φταίει που δεν τις πληρώνουν αρκετά μερικοί ώστε να μας επισκέπτονται. Ή να ‘ναι που δεν τους εμπνέουμε πια εμείς ως φορείς ικανοί για να ριζώσουν οι ιδέες τους. Όποιος και να ‘ναι ο λόγος πάντως  το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πληγούμε.

Τα όνειρα ή ονειροπολήσεις, όπως θέλετε πείτε τα, είναι ένα αναγκαίο κομμάτι της καθημερινότητας μας που τείνει προς αφανισμό. Όσο και να το θέλουν δεν έχουν πια τη δυνατότητα να ξεπεράσουν τα εμπόδια που θέτουν οι επικρατούσες συνθήκες, γι’αυτό και ο δεσμός μας έχει χάσει την παλιά αίγλη που τον χαρακτήριζε.  Ήταν αυτό που μας έδινε την δυνατότητα να ξεφύγουμε λίγο απτήν σκληρή πραγματικότητα, να σχεδιάσουμε οποιαδήποτε πορεία αισθανόμασταν εκείνη την ώρα ότι χρειαζόμασταν και να την ακολουθήσουμε. Να δημιουργήσουμε μονοπάτια που δεν υπήρχαν και να τα ψηλαφήσουμε άσχετα αν οδηγούν σε αδιέξοδο. Προϊόν τους ακόμη μπορεί να ήταν στόχοι και πορείες αληθινές, από αυτές που μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε στη ζωή μας, όπου όλοι σε κάποια περίοδο της ζωής μας έχουμε αναζητήσει.

Όποιος και να ‘ναι αυτός που αμόλησε τον μπόγια των ονείρων μας, ελπίζω να τον απολύσει μιας και ποτέ δεν θα καταφέρει να φέρει εις πέρας την δουλειά που του έχουν αναθέσει. Ο χωρισμός ότι και να γίνει δεν θα επέλθει, αφού ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, τα όνειρα μας θα τριγυρνάνε με υπερηφάνεια στον δρόμο. Είτε είναι αδέσποτα είτε είναι με τον κάτοχο τους. 

A lady of a certain age

Το προσωπείο της φαινόταν θαμπό καθώς καθρεφτιζόταν στον πολυτελή καθρέφτη που είχε απέναντι της.Οι ρυτίδες είχαν κάνει από καιρό τώρα την εμφάνιση τους,διαχωρίζοντας και χαράζοντας με αυτόν τον τρόπο τις εμπειρίες και τα συναισθήματα στο πέρασμα του χρόνου.Οι σκιές που είχαν εμφανιστεί στο πρόσωπο της,λόγω του φωτισμού,έκρυβαν με περίσσια άνεση αλλά και ικανοποίηση για την ίδια την ντροπή της,που αν και για πολύ καιρό έκρυβε στα βαθύτερα και σκοτεινότερα σοκάκια της ψυχής της,εν τέλει είχε ξεπροβάλλει στην επιφάνεια.Η ντροπή ήταν μεγάλη,αρκετή για να δικαιολογήσει την μυστικότητα της συμπεριφοράς της τουλάχιστον.Τα αμαρτήματα πολλά,όπως και οι μεταμέλειες.Ήταν μια πορεία όμως που δεν μπορούσε να χαράξει εξ ολοκλήρου αυτή.Η οικογένεια της έθεσε το λιθαράκι,η περιουσία της τα θεμέλια και ο χαρακτήρας,βαθιά επηρεασμένος όμως απ'την βασιλική ανατροφή της,έμεινε για να αποφασίσει τη συνέχεια.Τώρα πια ζει σε ένα λιτό για τα μέτρα της διαμέρισμα,με μόνη παρέα το υπηρετικό προσωπικό, και θέα τον Τάμεση.

Αντιφάσεις

Τελευταία τα συναισθήματα μου έχουν χάσει τον στοιχειώδη προσανατολισμό τους.Δεν τα κατηγορώ όμως,τα ερεθίσματα που δέχονται θα μπέρδευαν τον καθένα.Σήμερα για παράδειγμα ενώ θα έπρεπε να πενθούμε για τα 31 χρόνια απ'το θάνατο του Ian Curtis,κάνοντας μια αναδρομή στο μικρό αλλά πλούσιο έργο των Joy Division,η πόλη μας καλεί να γιορτάσουμε μαζί της την παγκόσμια ημέρα μουσείου με εκδηλώσεις για κάθε λογής ενδιαφερόμενο.Το θέμα είναι όμως ότι δεν χρειάζεται καν να μπω στο τρυπάκι να διαλέξω ένα απο τα δύο.Με απαλλάσουν απ'το δίλημμα οι πάντα παρούσες υποχρεώσεις.Εγώ λοιπόν,παρόλο που έξω έχει χαρά θεού,θα πρέπει να κάτσω μέσα να κοροϊδέψω τον ευατό μου ότι διαβάζω.
Η εξεταστική πλησιάζει,τα περιθώρια στενεύουν και η καλοκαιρινή εξεταστική είναι πάντα η πιο δύσκολη.Ο ήλιος καίει,ο φραπές σου κλείνει το μάτι για να τον συνοδεύσεις κάτω απτον λευκό πύργο με την παρέα σου και τα μαγιώ κάνουν τις πρώτες τους εμφανίσεις.Και συν τις άλλοις αντε να βρεις κουράγιο να διαβάσεις με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλαδίτσα μας.Παλιά τα πράγματα,τουλάχιστον,ήταν πιο σταθερά,ήξερες ότι αν βάλεις ένα στόχο αυτός θα υπάρχει εκεί μετά απο 1 χρόνο και δεν θα τον εχουν καταστήσει περιττό οι περιστάσεις.Τώρα απλά ελπίζεις να υπάρχει το πανεπιστήμιο σου όταν και αν έρθει η στιγμή να ορκιστείς.
Με την απαισιοδοξία για το μέλλον το δικό μου αλλά και τις Ελλάδας να μεσουρανεί,λοιπόν,έχω και τις προσωπικές εξελίξεις να πηγαίνουν απ'το καλό στο καλύτερο και εμένα να εύχεται να μπορώ να κάνω τις ίδιες δηλώσεις αφού τελειώσει η εξεταστική.

Είναι να μην μπερδεύονται τότε τα συναισθήματα μου και η διάθεση μου με όλα αυτά να στροβιλίζουν στο μυαλό μου..Μάλλον θα είναι μια μεταβατική περιόδος.

Wild at heart

Μια ιστορία διατυπωμένη στο πανί αμέτρητες φορές μπορεί να γίνει πολύ ενδιαφέρουσα αν περάσει απ'τα χέρια του David Lynch.Ο πολυπράγμων Lynch,σε αυτή την περίπτωση, καταφέρνει να συνδυάσει μια ιστορία αγάπης και ένα road trip.Όλα τα εμπόδια είναι εκεί για να αποτρέψουν τον Sailor και τη Lula  να ζήουν τον έρωτα τους.Η μυστικοπαθής και δολοπλόκα μητέρα της κοπέλας,φοβούμενη μην αποκαλύψει το μυστικό της ο Sailor,Nicholas Cage,προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους χωρίσει και στέλνει τον φίλο της να τον σκοτώσει.Το ζευγάρι για να την αποφύγει θα το σκάσει με προορισμό,ποιόν άλλο,την California.Ο πρόσφατα αποφυλακιστέος Cage δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας,τραγουδώντας Εlvis,"χορεύοντας" metal και προσφέροντας στην ακαταμάχητα σέξι Laura Dern ένα ομοίωμα του αντρικού προτύπου της εποχής.Τα πράγματα όμως ξεφεύγουν απ'τον έλεγχο κάποια στιγμή,όταν ο Sailor αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια τελευταία ληστεία που του πρότεινε ο Βobby Peru,Willem Dafoe,για να εξασφαλίσουν κάποια χρήματα που εν τέλει αποδυκνείεται παγίδα.Με αποτέλεσμα αυτός να βρεθεί στη φυλακή για δεύτερη φορά και αυτή πίσω στην γενέτειρα της με συντροφιά έναν baby sailor στην κοιλιά της.Ο Lynch προτίμησε,όμως,ένα χαρούμενο τέλος και μετά από ενα twist στην πλοκή θα ολοκληρώσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο όπως μόνο αυτός μπορεί.

Η πρώτη μου επαφή με τον σκηνοθέτη ήταν στο Mullholand drive το οποίο με μπέρδεψε αρκετά και δεν με είχε ενθουσιάσει τόσο.Βέβαια ήταν απ'τα πρώτα που είδα οταν ξεκίνησα να βλέπω συστηματικά ταινίες,οπότε δεν ξέρω κατά πόσο ήμουν σε θέση να δω την πραγματική του αξία.Όμως σε αυτήν του την προσπάθεια κατάφερε να με κερδίσει απ'την αρχή.Στον δρόμο συναντάμε αρκετή "Αμερική" αλλά ο Lynch αφιερώνει και αρκετό χρόνο,ταυτόχρονα,στην δόμηση των χαρακτήρων κάνοντας έναν ίσο καταμερισμό της ταινίας .Τα εμμονοληπτικά του πλάνα,οι μπερδεμένες μουσικές του,που όμως ταιριάζουν γάντι,οι ερμηνείες που καταφέρνει να αποσπάσει απ'το σύνολο των ηθοποιών του και ο συγκερασμός του φαντασιακού με το πραγματικό προσδίδουν μια ξεχωριστή νότα στην ταινία που την κάνουν να ξεχωρίζει απ'τις υπόλοιπες και ταυτόχρονα αυξάνει τις προσδοκίες για τα μελλοντικά του έργα.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω,βέβαια,την αγαπημένη μου σκηνή για την οποία κιόλας έχουν φροντίσει να εμπλουτίσουν και οι Mary and the boy.Ιδού,για τα μάτια σας μόνο..

This whole world's wild at heart and weird on top..

The doors of perception

Tις προάλλες είδα την ταινία που είναι αφιερωμένη στους The Doors και κατ' επέκταση στον Jim Morrison.Η ταινία απλά με συνεπήρε.Μπορεί τεχνικά να μην είναι απ'τις καλύτερες παραγωγές,αλλά καταφέρνει να σε εντάξει απόλυτα στο κλίμα της εποχής.Εδώ θα πρέπει να συμπληρώσω βέβαια ότι δεν είμαι και ο πιο αμερόληπτος άνθρωπος για να κάνω κριτική για τη ταινία μιας και είμαι θετικά προκατελημμένος,ως φαν του συγκροτήματος αλλά και της εποχής γενικότερα.Παρόλα αυτά η ταινία δεν παύει να είναι μια εξαιρετική αναπαράσταση της πορείας της μπάντας.Τις ταινίες αυτής της εποχής τις απολαμβάνω περισσότερο για ένα ακόμα λόγο,επειδή μου δίνουν την δυνατότητα να ονειρευτώ,να βιώσω έστω και για λίγο πως είναι να ζεις σε μια κοινωνία που σε καταπιέζει και μέσω μιας "επανάστασης" να καταφέρεις να αλλάξεις ορισμένα πράγματα.Κάτι που θα γίνει πολύ δύσκολα στα μέρη μας.Και ναι,το ποτήρι είναι μισοάδειο.Για τον Jim δεν θέλω να μιλήσω ιδιαίτερα,τα έχουν πει άλλοι πολύ καλύτερα.Ήταν μια τεράστια προσωπικότητα,μια αιθέρια σέξι παρουσία και είχε μια ποιητική ψυχή που μάλλον νοσταλγούσε λίγο παραπάνω το θάνατο.

There are things known and there are things unknown, and in between are the doors

      

Μα τι θα πει το χωριό;

 Αυτό ήταν το πρώτο κείμενο που έκατσα να γράψω.Το θυμήθηκα καθώς συζητάγαμε με έναν φίλο.

Πρόσφατα πέθανε ο παππούς ενός φίλου μου,αν και το περιμέναν,όσο προετοιμασμένος μπορεί να είναι κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις,δεν παύει να αποτελεί ένα θλιβερό γεγονός.Καθώς το συζητούσαμε,λοιπόν,με έναν κοινό φίλο βρεθήκαμε να εξιστορούμαστε παρόμοιες εμπειρίες που είχαμε στο παρελθόν.Κατά τη διάρκεια της συζήτησης δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω μια αλλαγή στην έκφραση του προσώπου του.Μπροστά μου είχα πια ένα πρόσωπο ήρεμο,γαλήνιο,εκφραστικό και όχι ένα πρόσωπο που προσπαθεί να μείνει απαθές στις κακοτυχίες των καιρών αλλά και να αποτελέσει πόλο έλξης θηλυκών ταυτόχρονα.Αισθήματα συμπόνοιας και συγκίνησης ανάβλυζαν από μέσα μας,από αυτά που σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάτι τέτοιες στιγμές είναι που επικοινωνείς αληθινά, έρχεσαι πιο κοντά και αξίζει να θυμάσαι απ’τον χρόνο που μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο.Στιγμές που δεν χωράνε συγκεκριμένες φόρμες και χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιεί η γενιά μου,ούτε απαιτούν πρόσβαση στο ίντερνετ για να τις δημοσιεύσεις στο facebook.

Για να μην μακρηγορώ όμως,όταν αναφέρθηκε στο θάνατο της γιαγιάς του,μου εκμυστηρεύθηκε οτι ένιωθε τύψεις που δεν μπόρεσε να παρεβρεθεί στην κηδεία της και,κυρίως,πως αργότερα αδυνατούσε να την θρηνήσει όπως θεωρείται ότι αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις απ’την κοινωνία μας,δηλαδή να την κλάψει.

Τώρα,το πως αντιμετωπίζει και αντιδρά κανείς στο θάνατο ενός συγγενή του,ήθελα να πιστεύω ότι είχε πάψει πια να αποτελεί αφορμή κοινωνικού σχολίου,αλλά κυρίως είχε πάψει να ενδιαφέρει τον ίδιο.Θεωρούσα ότι οι εποχές που σκεφτόσουν πως θα αντιδράσεις σε κάθε στιγμή της ζωής σου για να μην δώσεις δικαιώματα είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.Αμ δέ..Ακόμα και αν ξέρουμε κατά βάθος ότι αυτό που μετράει είναι τι νιώθεις και όχι πως το εκφράζεις,έτσι ελπίζω τουλάχιστον,δεν λέμε να ξορκίσουμε την κακοδαιμονία που μοιάζει να κατοικεί μέσα στους ανθρώπους,πιο πριν ακόμα και απ’την ιστοριούλα με την Eύα και το φίδι..

 Και με αφορμή αυτό το περιστατικό,αναρωτιέμαι,για πόσο καιρό ακόμα η κοινωνία μας θα εμμένει,σε βαθμό μοιρολατρίας, στην τυπική υπόσταση του «ήθη,έθιμα και παραδόσεις».Πότε θα πετάξουμε τις φορεσιές μας,τις φουστανέλες και τα τσαρούχια μας και θα επικεντρωθούμε στο ουσιώδες,το ανθρώπινο.Πότε θα κοιτάξουμε κατάματα τον άλλον χωρίς εμπάθεια,χωρίς κριτική προδιάθεση,αλλά με στόχο την ανθρώπινη πρόοδο μέσω της αδελφοσύνης,της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού.

 Πόσα πάθη πρέπει να υπομείνει ακόμα αυτός ο λαός για να καταλάβει ότι ήρθε καιρός να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι στην καθημερινότητα μας.Να μην υποκρινόμαστε,να αποζητάμε το αληθινό και ύστερα να έχουμε απαιτήσεις απ’τον συνάνθρωπο μας και κατ’επέκταση απ’την κοινωνία,αλλά και απ’το ίδιο το κράτος.Γιατί ας μην υποκρινόμαστε,ποιόν άλλον πρέπει να κατηγορήσουμε για την κατάσταση που βρισκόμαστε αν όχι την «ελληνικότητα» που μας χαρακτηρίζει σε όλες τις αποφάσεις μας..

 Λέγοντας όλα αυτά βέβαια μπαίνω σε επικίνδυνα μονοπάτια,καθώς κινδυνεύω να κατηγορηθώ και εγώ,γι’αυτά που κατηγορώ τους άλλους.Με την έλλειψη σεβασμού και διακριτικότητας να αποτελούν μερικά από αυτά,αλλά και την αντιδραστικότητα,ένα κατεξοχήν χαρακτηρηστικό των ελληναράδων,σε οποιαδήποτε άποψη αντιτίθεται στα δικά τους πιστεύω.Παρόλα αυτά,με τυφλή εμπιστοσύνη στη λαϊκή ρήση «η κριτική δεν έβλαψε κανέναν»,με κριτήρια αγαθά και συνείδηση καθαρή,ευελπιστώ απλά να καταθέσω μία άποψη/εικόνα πού έχει ένα νεαρό μέλος της κοινωνίας.

4 τραγούδια δρόμος

Βγαίνοντας απ'την κινηματογραφική λέσχη με είχαν κατακλύσει συναισθήματα δυνατά.Είχαν τεθεί ερωτήματα σημαντικά και εγώ πηγαινοερχόμουν μεταξύ θαυμασμού για τη σκηνοθετική δεινότητα του Fatih Akin και αναζήτησης απαντήσεων.Η ταινία,στα ελληνικά βαθιά,κοφτά και ανθρώπινα,καταφέρνει να περάσει μεγάλης έντασης συναισθήματα,που αναπόφευκτα ταυτίζεσαι με τους ήρωες αλλά και σαν να σε απομονώνουν,αναγκάζοντας σε με αυτόν τον τρόπο να περάσεις μια βόλτα στα ενδότερα της ύπαρξης σου.Γι'αυτό το λόγο κιόλας δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν μόλις τελείωσε η ταινία,απλά έκατσα κοιτάζοντας τους τίτλους τέλους,στην πραγματικότητα απλά εκεί ξαπόστασε το βλέμμα μου για να συνεχίσει ο νους σε άλλα μονοπάτια με μουσική υπόκρουση τους ανατολίτικους ήχους της Τουρκίας.Τα περασμένα μεγαλεία της πλατείας Σολωμού έχουν εδώ και καιρό παρέλθει για να βρει εμπόδια ο αέρας,οπότε οι άγριες διαθέσεις του ανέμου με χτύπησαν κατευθείαν στο πρόσωπο.Έβαλα την κουκούλα και τα ακουστικά και πήρα το δρόμο για το σπίτι.Καθώς προχώραγα στην Αλεξάνδρου Ρώμα συνειδητοποίησα πόσο ακριβής ήταν η  απεικόνιση της πραγματικότητας στα βρόμικα και αστικά στενάκια της Γερμανίας,πέρα απ'τις ευυπόληπτες και νομιμόφρων συνοικίες που μας παρουσιάζουν.Το αίσθημα απώλειας που σου αφήνει η ταινία,μετά τo θάνατο των δύο φίλων του αλλά και της ανολοκλήρωτης αγάπης,δεν θα μπορούσε να συμπληρωθεί καλύτερα παρά από την αίσθηση που σου αφήνουν οι τελευταίες νότες του love will tear us apart,λίγο πριν φωτίσει ο αριθμός τρία στο ασανσέρ.

Μερικές φορές είναι σαν να μην επιλέγεις μερικά πράγματα εσύ,σαν να σε διάλεξαν αυτά.Προσπέρασαν ότι θεωρούσαν ανεπαρκές και ακατάλληλο για την ώρα και αφέθηκαν σε αυτόν που θα τα εκτιμήσει για αυτό που είναι και θα τους δώσει την αρμόζουσα σημασία.Έτσι και τα τραγούδια αυτά,μου δόθηκαν,συμπληρώνοντας αλλά και ανυψώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ταινία.

Εξωγήινοι

Οι εξωγήινοι συνήθως έχουν υπερφυσικές δυνάμεις και δρουν πάντα με γνώμονα το κοινό καλό.Εμφανίζονται σπάνια,όταν κάποια ανθρώπινη ζωή βρίσκεται σε κίνδυνο,με τη φιγουρατζίδικη στολή τους και αφού εξολοθρεύσουν τον αντίπαλο επιστρέφουν ησύχως στην καθημερινή ζωή τους.
Εγώ πάλι οι εξωγήινοι που ξέρω προσωπικά δεν έχουν κανένα από τα αυτά τα χαρακτηριστικά.Συνήθως είναι ντυμένοι με μια κοινή ενδυμασία,τους συναντώ αρκετά συχνά μπορώ να πω και σίγουρα δεν έχουν ως απώτερο στόχο την κοινωνική ευμάρεια και δικαιοσύνη.Μάλλον προτιμούν το ιδίον συμφέρον και την εξολόθρευση,όχι του κακού,αλλά του παρόντος και του μέλλοντος της Ελλάδας.Αν μπορούσαν θα κατέστρεφαν και το ένδοξο παρελθόν μας.Άμα τους ρωτήσεις βέβαια,θα αρνηθούν οποιαδήποτε κατηγορία και θα περάσουν στην αντεπίθεση με μήνυση για συκοφαντία.Ε εντάξει υπερβάλλω λιγάκι.Πάντως δεν πρόκειται για θεωρίες συνομωσίας που σκοπό έχουν να σπιλώσουν την εικόνα της Ελλάδος,άλλωστε είμαι σίγουρος ότι τους έχετε συναντήσει και εσείς.
Γιατί πως αλλιώς να εξηγήσω την εικόνα που παρουσιάζουν ορισμένοι άνθρωποι.Χωρίς να θέλω να εστιάσω στο πολιτικό-κοινωνικό σκέλος της απορίας,το οποίο θίγεται αναπόφευκτα,θα επικεντρωθώ στο τρόπο σκέψης τους.Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια συγκεκριμένη συλλογιστική,όπου βάσει της λογικής δρούμε.Νόμιζα,έτσι μας μάθαν στο σχολείο τουλάχιστον,ότι ο άνθρωπος είναι ον λογικό και αυτό το παραπάνω χαρακτηριστικό είναι που τον ξεχωρίζει απ'το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο.Δεν θα μιλήσω για ήθος,αρχές και περιστάσεις που καθορίζουν κατά πολύ τις πράξεις μας και κατά συνέπεια τον ίδιο τον άνθρωπο.Όχι ότι θα προτιμούσα ένα ποίμνιο,όπου όλοι είναι ίδιοι και ο μόνος εξωγήινος τότε είναι η διαφορετικότητα,δεν ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο.
Ίσως τελικά εγώ να είμαι ο εξωγήινος και οι άλλοι οι φυσιολογικοί,πράγμα που γίνεται καθημερινώς.Δηλαδή,το συνήθες να λογίζεται ως φυσιολογικό/σωστό και το διαφορετικό ως περίεργο/λάθος.

Πς.Τυχόν ομοιότητες με πραγματικά γεγονότα είναι εντελώς τυχαία.

Ουρλιαχτό

Πως να περιγράψεις ένα τέτοιο ποίημα;Με μια αλλοπρόσαλη περίληψη δεν θα καταφέρεις τίποτα παραπάνω από το να μπερδέψεις ακόμα περισσότερο τον αναγνώστη.Μια απλή παρουσίαση πιθανόν να μειώσει την πραγματική του αξία.Ίσως η καλύτερη περίπτωση θα ήταν να αφήσεις την φαντασία σου και τα πλήκτρα ελεύθερα.

Μπορεί η εποχή που γράφτηκε να μοιάζει μακρινή,αλλά κατά τη γνώμη μου κάθε εποχή επιδέχεται μια απελευθέρωση.Μερικές φορές ακόμη αυτή μπορεί να μην είναι καινούργια και πρωτόγνωρη,αλλά μια ιδέα που ξέμεινε σκονισμένη ανάμεσα στα κοινωνικά στρώματα.Τώρα,εγώ δεν είμαι ειδικός για να παρουσιάσω τα σημεία που μειονεκτεί η κοινωνία μας,ούτε καν η οικονομία μας,όπου κάθε λογής πολίτης έχει να παρουσίασει και από 100 λύσεις για την έξοδο απ'την κρίση,αλλά η ρεαλιστική προσέγγιση της κοινωνίας,όπως την βλέπει ο Ginsberg,πέρα από ηθικές φόρμες και κοινωνικά πρέπει,έστω και σε αφηρημένη και μερικές φορές οφείλω να ομολογήσω ακατανόητη μορφή,σίγουρα αφύπνησε και θα αφυπνήσει όσους τολμήσουν να το διαβάσουν.Ο Ginsberg καταφέρνει να ενσωματώσει αρμονικά στο κείμενο του και το εγώ και το εμείς μαζί με τον περίγυρο τους,με ότι αυτό περιλαμβάνει.Δηλαδή τα πάθη,τις ανυσηχίες,τα προβλήματα,τους έρωτες,τα ναρκωτικά κοκ.

Την περίοδο εκείνη μπορεί να ταλαιπωρούσαν τους ανθρώπους άλλα προβλήματα,να πέρναγαν μια άλλη κρίση,όμως οι ανθρώπινες σχέσεις πάντα θα είναι το ζητούμενο σε όποια χρονική περίοδο και αν κοιτάξεις.Γι'αυτό λοιπόν απελευθέρωση,ανοιχτοί ορίζοντες και σεβασμός πρώτα στον ευατό μας και μετά στους άλλους.

"Είδα τα καλύτερα μυαλά της γενιάς μου χαλασμένα απ'
την τρέλα, λιμασμένα υστερικά γυμνά,
να σέρνονται μες απ' τους νέγρικους δρόμους την αυγή 

γυρεύοντας μια φλογισμένη δόση.."

The double life of Veronique

Μια διπλή ζωή ή μια ζωή μοιρασμένη;Η εξαιρετική Irene Jacob υποδύεται και στις δύο περιπτώσεις την Βερόνικα και την παρεδωμένη στα πάθη και αυτήν που αναζητά τον εαυτό της.Με μια κινηματογράφηση που εναπωθέτει τον Kieslowski στην αφρόκρεμα των σκηνοθετών παραδίνεται στο κοινό μια ταινία που εκτός του ότι σε κερδίζει με κάθε πλάνο και σκηνή καταφέρνει να περάσει και τα μηνύνατα/ερωτήματα της.Η δομή είναι χωρισμένη σε δύο διαφορετικά μέρη όπου σκιαγραφείται ο χαρακτήρας της εκάστωτε Βερόνικα με μόνο κοινό σημείο τη στιγμή συνάντησης τους.'Ενα έργο που μαζί με την εξαίσια μουσική του Preisner αποτελεί κόσμημα της 7ης τέχνης.

13ο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης

Πρώτη φορά παρακολουθώ το φεστιβάλ τόσο απ'τη μεριά του θεατή αλλά και από αυτή του εθελοντή.Χωρίς να έχω λοιπόν προηγούμενη εμπειρία και με μόνο μέτρο σύγκρισης τα λεγόμενα των παλαιών,νομίζω ήταν ένα άρτια οργανωμένο φεστιβάλ(μην ξεχνάς βρίσκεσαι στην Ελλάδα των τεμπέληδων εν μέσω κρίσης) με το κοινό να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα.Γενικά μπορώ να πω ότι το αντίκτυπο που μου άφησε ήταν θετικό.Κατά τη διάρκεια του συνειδητοποίησα ή καλύτερα θυμήθηκα πόσο επικοδομητικό είναι να παρακολουθεί κανείς ένα ντοκυμαντέρ,καθώς θέτουν καίρια ερωτήματα για το παγκόσμιο γίγνεσθαι αλλά και για ατομικά ή μεμονωμένα συμβάντα.Από αυτά που κατάφερα να παρακολουθήσω με κέρδισαν τα ακόλουθα..

Γυναίκες στο μικρό παρίσι

Γυναίκες στο Δενδροπόταμο.Για να βλέπουμε πάντα και τις δύο όψεις του νομίσματος.



Lost bodies

Η καθημερινότητα των χαμένων κορμιών με τις ανυσηχίες,τα προβλήματα και τους συνεχείς πειραματισμούς τους.



Θεσσαλον-ήχοι

Μπας και ξυπνήσουν μερικοί απ'τον λήθαργο του επιβεβλημένου λαιφστάιλ.



Ο ρόλος των διανοούμενων σήμερα

 Ένας ελεύθερος και επίκαιρος διάλογος ανάμεσα στον Δουζινά και τον Ζίζεκ



Ένα μέλλον ελπίδας

Γιατί με λίγη αισιοδοξία,οργάνωση,σωστή κρίση και ανιδιοτέλεια μπορεί να έχουμε αποτέλεσμα.Ειδική μνεία στο υπουργείο ιδεών.



Αν πέσει ένα δένδρο:το μέτωπο για την απελευθέρωση της γης(no video found)

Η δράση,η τύχη και η δίωξη μιας ακτιβιστικής οργάνωσης στις ΗΠΑ,ή αλλιώς η ιστορία της οικολογικής 17Ν της Αμερικής.



Agnus dei:ο αμνός του θεού(no video found)

 Η σχέση ενός παιδιού και ενός κληρικού.Η κακοποιήση,η αποκάλυψη,η συγκάληψη και η νομική διαδικασία.Ένας πόλεμος με την εκκλησία,ένας πόλεμος με τον εαυτό του.



Τα δάκρυα της γάζας(βραβείο κοινού ξένης ταινίας άνω των 45')

Τρία παιδιά,τρεις συνταρακτικές ιστορίες.Stand out.Χαρτομάντηλα απαραίτητα.



William S. Burroughs:ο άνθρωπος μέσα του

Για τον πατέρα της beat generation,για τον νονό της πανκ.Και επειδή διαβάζοντας το naked lunch θέλεις να κάνεις ναρκωντικά.



Οι 12 Λιβανέζοι

Πως ένα θεατρικό επιδρά στην ανιαρή ζωή των φυλακισμένων.Οι σκέψεις και τα συναισθήματα των βαρυποινιτών.Επειδή όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία.



Ατελείωτη θλίψη,η ζωή μετά τη θανατική ποινή(no video found-βραβείο διεθνούς αμνηστίας)

Ένας ανήλικος καταδικάζεται σε θάνατο.10 χρόνια αργότερα ο σκηνοθέτης εξετάζει τα συναισθήματα που αφήνει η θανατική ποινή στους εκτελεστές,στις οικογένειες των θυμάτων και την άποψη του εισαγγελέα για την τιμωρία αυτή.



Ίνγκριντ Μπέτανκουρ:6 χρόνια στη ζούγκλα

Η υποψήφια πρόεδρος των εκλογών στην Κολομβία απαγάγεται απ'την αριστερή επαναστατική οργάνωση FARC μαζί με τη βοηθό της και παραμένει όμηρος για 6 χρόνια επιβιώνοντας υπό αντίξοες συνθήκες.Οι προσπάθειες διαφυγής,οι στρατηγικές επιβίωσης,οι σχέσεις ανά μεταξύ τους,οι μνήμες που χαράσονται ανεξίτηλα και πως αλλάζει ο άνθρωπος μετά από μια τέτοια διαδικασία.

127 hours

Ο αναρριχητής Aron Ralston βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα φαράγγι της Αμερικής.Χωρίς να έχει ειδοποιήσει κανέναν για την εξόρμηση του αυτή,έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου.Εκεί συναντά έναν εγωιστή,υποθετικά αυτάρκη και συναισθηματικά ελλιπή Aron,όπου ζει σε ένα σύγχρονο αστικό περιβάλλον ένα ψέμα,μια τυποποιημένη ζωή.Μέσα από μια σειρά σκέψεων,ονειροπολήσεων και εσωτερικής αναζήτησης καταφέρνει να ανακαλύψει τον εαυτό του και να αναγνωρίσει τα ψεγάδια του χαρακτήρα του.Εν τέλει μετά από διάφορες δοκιμές καταφέρνει να ελευθερωθεί,ψυχή τε και σώματι.

Ο Danny Boyle στην τελευταία του δουλειά δίνει περισσότερο χώρο στον πρωταγωνιστή του,χωρίς βέβαια να ξεχνάει τις τεχνοτροπίες που τον καθιέρωσαν.Με φρενήρη ρυθμό,ένταση και καταιγιστικά πλάνα συνοδεύει το κατά τα άλλα λιτό σενάριο,που όμως δίνει πάτημα στον James Franco να δώσει μια εξαιρετική ερμηνεία.

Ανιδιοτέλεια

Περπατάω στον πεζόδρομο παρατηρώντας τα κλειστά μαγαζιά,όχι λόγω κρίσης,αλλά επειδή όλοι τιμούν τα ελληνικά έθιμα ή καλύτερα επειδή όλοι έχουν φύγει για το καθιερωμένο τριήμερο.Το τσουχτερό κρύο δεν προσφέρεται για πολλά,ο αέρας πάλι ναι(καθαρά δευτέρα βλέπεις).Οι κινήσεις μου οι πλέον απαραίτητες.Συνεχίζω την πορεία μου και αναρωτιέμαι ποιός θα είναι αυτός που θα καθυστερήσει αυτή τη φορά στο ραντεβού.Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι κάποιος με ακολουθεί,να όπως γίνεται στις ταινίες περίπου,από περιέργεια αλλά και από φόβο,διανύουμε δύσκολους καιρούς άλλωστε,γυρνάω να δω.Αλλά είναι απλά ένας σκύλος που κάνει την πρωινή του βόλτα.Στην αρχή τον αποπαίρνω,δεν ήθελα πολλά πολλά πρωί πρωί(πλεονασμός;).Συνεχίζω μουρμουρίζοντας τους στίχους του τραγουδιού που παίζει το ραδιόφωνο,απορώντας ταυτόχρονα ποιός κάνει εκπομπή τέτοια μέρα.Ο μούργος ακολουθεί διστακτικά.Πιο θαρραλέος στη συνέχεια τον βλέπω να βαδίζει στο πλάι μου.Ανταλλάσουμε ένα σύντομο,αναγνωριστικό βλέμμα και πορευόμαστε.Κουνάει την ουρά του ευδιάθετα,μυρίζει και τρίβεται στους κορμούς των δέντρων,προπορεύεται μερικά μέτρα,σταματάει,με περιμένει και συνεχίζουμε μαζί.Και πάλι απ'την αρχή,όχι με την ίδια σειρά απαραίτητα.Κάπως έτσι κυλάει όλη η διαδρομή ώσπου φτάνω στη στάση.Στρογγυλοκάθεται ήρεμος και σίγουρος μες στη μέση του πεζοδρομίου.Καθώς τον προσπερνάνε άνθρωποι,γυρίζει,τους μυρίζει ερευνητικά,απογοητευμένος όμως απ'το αποτέλεσμα,ξαναγυρίζει το βλέμμα του σε μένα.Ικανοποιημένος απ'τη επικράτηση μου,μπαίνω στο λεωφορείο που μόλις είχε φτάσει,αφού πρώτα τον αποχαιρετήσω με ένα αίσθημα ευφορίας να με διακατέχει.

Δεν ξέρω αν ο σκύλος ειναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου,ή όποιο άλλο χαρακτηρισμό και αν του αποδίδουν,αυτό που ξέρω είναι ότι τον χαρακτηρίζει πρωτοφανή ανιδιοτέλεια.

Ένοχες συνειδήσεις

Καθημερινά φιλοξενούμε εκατομμύρια σκέψεις στον εγκέφαλο μας.Είναι αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας του οργανισμού μας,θεία φύση βλέπεις,όσο βέβαια και αν προσπαθούν να αποτρέψουν κάτι τέτοιο οι εκάστωτε κυβερνώντες.Με μερικές από αυτές τελευταία έχω έρθει σε ρήξη.Εκτός του ότι είναι απίστευτα ύπουλες,σωστές σουπιές,έχουν και το κακό συνήθειο να στρέφονται εναντίον μου.Απερίγραπτα ενοχλητικές,περιμένουν την κατάλληλη στιγμή,όταν έχεις κουραστεί και έχουν πέσει οι άμυνες σου και επιτίθονται.Δεν μιλάμε για αυτοκαταστροφικές τάσεις,όχι δεν φτάσαμε ακόμα σε τέτοιο σημείο,αλλά όπως και να το κάνουμε δηλαδή είναι σαν να θέλουν το κακό σου.

Θα ήθελα να επεκταθώ παραπέρα,αλλά οι σχέσεις μας προς το παρόν δεν μου επιτρέπουν τίποτε παραπάνω από αβρότητες απ'τη μια και απ'την άλλη είμαι σίγουρος ότι την δύσκολη στιγμή θα μου γυρίσεις και εσύ την πλάτη.Σιγά,σιγά κίολας δεν είναι για χόρταση.Εννοώ θέλω να τα βγάλω σιγά σιγά απο μέσα μου.Εδώ βέβαια εσύ θα με πεις ψεύτη,θα σου κακόπεφτε κύριε μου δηλαδή να τα βγάλεις όλα κατευθείαν από μέσα σου,αλλά θα σου απαντήσω όχι,καλύτερα έτσι,να έχω τον έλεγχο.Άλλωστε με τι θα σας απασχολώ όλο αυτόν τον καιρό.Είμαι ακόμα σε πρώιμο στάδιο βλέπεις,αλλά κάποιος πρέπει να το υποστεί,πως αλλιώς θα (εξα)σκήσω το καινούργιο μου φετίχ,τις λέξεις.Ξέφυγα λιγάκι,με τον καιρό θα το συνηθίσετε βέβαια.Συμπαθάτε με,δεν φταίω εγώ,είναι οι ρημάδες οι σκέψεις μου που πηδάνε από εδώ και από κει(όπως οφείλει κάθε σωστό αρσενικό),αλλά δεν μπορώ να τις περιορίσω,πόσο μάλλον να τις ελένξω.Με κάτι τέτοιες σκέψεις συναναστρέφομαι τελευταία που λέτε και μου έχουν παρει τα μυαλά,τέτοια επιθετική πολιτική ούτε η Τουρκία δεν έχει.

Κάτι τέτοιες αφηγήσεις μ'αρέσουν πολύ παρεπιμπτόντως.Ξεκινάς να λες κάτι και οι σκέψεις σου σε ταξιδεύουν αλλού.Δεν είναι τυχαίο ότι μ'αρέσουν πολύ τα βιβλία ο φύλακας στη σίκαλη και οι απόψεις ενός κλόουν.Όλο το σενάριο περιορίζεται σε διάστημα μερικων ημερών και τα υπόλοιπα καλύπτονται από σκέψεις των πρωταγωνιστών. Έχω τα κατάλληλα προσόντα πλάκα πλάκα να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο,ασυνάρτητες και διαπλεκόμενες σκέψεις,έστω το βασικότερο,ή δεν θα έπρεπε να το θεωρώ μόνο προσωπικό χαρακτηριστικό,πόσο μάλλον προσόν.

Τι περιμένατε να καταλήξω κάπου,όχι λάθος βλογ επισκεφθήκατε.Εδώ προσφέρουμε μόνο σκόρπιες,ασυνάρτητες και αλλοπρόσαλες σκέψεις.Αυτά έχουμε δηλαδή,αυτά προσφέρουμε.Λίγο άσχετος ο τίτλος,αλλά θα τον κρατήσω,μ'αρέσει.

Έρχεται παρεπιμπτόντως στο γαία λάιβ 11&12 και 18&19!

Πούτσα και ξύλο

Τι καλύτερος τρόπος να περιγράψεις το δεύτερο πόνημα του Γ. Οικονομίδη,Ψυχή στο Στόμα,από μια υβριστική κατάθεση από ψυχής(αλλά εμείς είμαστε σοβαροί βλόγερς,δεν κάνουμε τέτοια).
Η ταινία σε πνίγει με τη βία της,κυρίως τη ψυχολογική,και σε αφήνει να αναζητάς την χαμένη σου αξιοπρέπεια,που έχασες μαζί με τον εξαιρετικό,για άλλη μια φορά,Ερρίκο Λίτση.Αν ξεπεράσεις,λοιπόν,και κοιτάξεις πέρα απ'την ωμή χρήση της γλώσσας,θα διαπιστώσεις ότι παρακολουθείς έναν βιοπαλαιστή που προσπαθεί να επιβιώσει υπό αντίξοες συνθήκες σε μια ρεαλιστικά δοσμένη ελληνική πόλη.Όλοι είναι στραμμένοι εναντίον του και η μόνη,εν μέρει,πιο ανθρώπινη σχέση που έχει με το αφεντικό του ανατρέπεται με το τελικό ξέσπασμα.Ο Οικονομίδης καταφέρνει εύστοχα να καυτηριάσει και να σατυρήσει την ελληνική κοινωνία,καταδεικνύοντας τον ξεπεσμό των αξιών και του τρόπου ζωής με μια προσεγμένη προσέγγιση του lifestyle των Ελληναράδων.Τη συστήνω ανεπιφύλακτα,ειδικά για αντροπαρέα.Οι ατάκες απίστευτες.Όλα καλά.Όλα καλά ρε.

 *πιασάρικος τίτλος για να αρχίσει να εμφανίζεται το βλογ στην μηχαμή ανζήτησης του google.Όσο για αυτούς που θα ψάχνουν κάτι ανάλογο του τίτλου,θα πρέπει να συνεχίσουν αλλού την αναζήτηση τους.

 

Νάιτ άουτ

Στροβιλιζόμενες σκέψεις συνοδεύουν τον αποπνικτικό καπνό στο μπαρ.Κοιτάζω χαμένος στο βάθος πέρα απ’τις στιλιζαρισμένες φιγούρες και τα παθητικά βλέμματα,ανάμεσα σε φουστάνια και παντελόνια.Η αμηχανία πλανάται στον αέρα αναποφάσιστη.Δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω πόσο έχει μεγαλώσει η απόσταση μεταξύ τους.Πότε συντελέστηκε τέτοια αλλαγή άραγε,που χωρίστηκαν οι δρόμοι τους;Μακάρι να φταίγαν τα υφάσματα και η αντισυμβατικότητα τους.Έστω μια φτηνή δικαιολογία,ένας λόγος με περίσσια επικάλυψη ψευτιάς,κλεμμένη ύπουλα απ’τον κοινωνικό περίγυρο.Σχέσεις πλασμένες από πλαστελίνη,χαραγμένες με εικονικό ενδιαφέρον και πλασματική αγάπη.Όντα κατευθυνόμενα,μηχανοκίνητα που χρησιμοποιούν για καύσιμα τα σκουπίδια της τηλεόρασης και ζούν με την ψευδαίσθηση ότι αποφασίζουν για τη ζωή τους.Ο φίλος μου,με επαναφέρει στην πραγματικότητα,υποδεικνύοντας μου έμπιστευτικά ένα καλλίγραμμο κορμί που στέκεται παραπέρα.Άλλη μία καθημερινή έξοδος,χωρίς κανένα νόημα,ώρες χαμένες,σκέψεις μαλακισμένες ή αλλιώς κοινωνικές.

Ξαφνικά ακούω από μακριά έναν ήχο παράξενο,αλλά και τόσο ελκυστικό ταυτόχρονα.Ο ήχος όμως χάνεται πνιγμένος ανάμεσα στα ντεσιμπέλ των ηχείων.Κουνάω το κεφάλι μου εκνευρισμένος στην περίπτωση που φταίει αυτό για την ψευδαίσθηση αυτή.Ύστερα από λίγο επανέρχεται πιο δυνατός,ενισχυμένος από χροιές καινούργιες,διαφορετικές.Τώρα μοίαζει να αποκτά μορφή,να ενηλικιώνετε.Η δομή του είναι ακαθόριστη,η ακολουθία της μελωδίας συνεχώς αλλάζει.Νομίζω πώς μπορώ να το προσδιορίσω πια.’Ενα ουρλιαχτό.Δείχνει πολύ απεγνωσμένο,αλλά αποφασισμένο να ακουστεί.Μπορεί να έχει και κάποια συγγένεια με του Ginsberg.Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει πυγμή και σαν άλλο ξυπνητήρι δεν θα σταματήσει μέχρι να μας αφυπνήσει.Πληρώνουμε το λογαριασμό και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο με τα ηχεία ακόμα να μας πολιορκούν