Στροβιλιζόμενες σκέψεις συνοδεύουν τον αποπνικτικό καπνό στο μπαρ.Κοιτάζω χαμένος στο βάθος πέρα απ’τις στιλιζαρισμένες φιγούρες και τα παθητικά βλέμματα,ανάμεσα σε φουστάνια και παντελόνια.Η αμηχανία πλανάται στον αέρα αναποφάσιστη.Δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω πόσο έχει μεγαλώσει η απόσταση μεταξύ τους.Πότε συντελέστηκε τέτοια αλλαγή άραγε,που χωρίστηκαν οι δρόμοι τους;Μακάρι να φταίγαν τα υφάσματα και η αντισυμβατικότητα τους.Έστω μια φτηνή δικαιολογία,ένας λόγος με περίσσια επικάλυψη ψευτιάς,κλεμμένη ύπουλα απ’τον κοινωνικό περίγυρο.Σχέσεις πλασμένες από πλαστελίνη,χαραγμένες με εικονικό ενδιαφέρον και πλασματική αγάπη.Όντα κατευθυνόμενα,μηχανοκίνητα που χρησιμοποιούν για καύσιμα τα σκουπίδια της τηλεόρασης και ζούν με την ψευδαίσθηση ότι αποφασίζουν για τη ζωή τους.Ο φίλος μου,με επαναφέρει στην πραγματικότητα,υποδεικνύοντας μου έμπιστευτικά ένα καλλίγραμμο κορμί που στέκεται παραπέρα.Άλλη μία καθημερινή έξοδος,χωρίς κανένα νόημα,ώρες χαμένες,σκέψεις μαλακισμένες ή αλλιώς κοινωνικές.
Ξαφνικά ακούω από μακριά έναν ήχο παράξενο,αλλά και τόσο ελκυστικό ταυτόχρονα.Ο ήχος όμως χάνεται πνιγμένος ανάμεσα στα ντεσιμπέλ των ηχείων.Κουνάω το κεφάλι μου εκνευρισμένος στην περίπτωση που φταίει αυτό για την ψευδαίσθηση αυτή.Ύστερα από λίγο επανέρχεται πιο δυνατός,ενισχυμένος από χροιές καινούργιες,διαφορετικές.Τώρα μοίαζει να αποκτά μορφή,να ενηλικιώνετε.Η δομή του είναι ακαθόριστη,η ακολουθία της μελωδίας συνεχώς αλλάζει.Νομίζω πώς μπορώ να το προσδιορίσω πια.’Ενα ουρλιαχτό.Δείχνει πολύ απεγνωσμένο,αλλά αποφασισμένο να ακουστεί.Μπορεί να έχει και κάποια συγγένεια με του Ginsberg.Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει πυγμή και σαν άλλο ξυπνητήρι δεν θα σταματήσει μέχρι να μας αφυπνήσει.Πληρώνουμε το λογαριασμό και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο με τα ηχεία ακόμα να μας πολιορκούν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου