Στέπα

Και ξυπνάς.Και δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησες και αντίκρυσες γνώριμο τοπίο.Σηκώνεσαι απ'τον υπνόσακο και φοράς κατευθείαν τα γυαλιά ηλίου,επειδή η ακτινοβολία του ήλιου θα σου τρυπήσει τα μάτια.Τελικά οι υποψίες σου δεν επαληθεύτηκαν.Ο ήλιος μπορεί να μην είναι τόσο καυτός στη Σιβηρία,ακόμη και το καλοκαίρι,αλλά δεν παύει να είναι το ίδιο διαπεραστικός όσο και στην Ελλάδα.Σε κοιτάει με τα εκατομμύρια μάτια του και είναι σαν να περνάς από ακτίνες χ.Δεν του ξεφεύγει τίποτα.Έχει,βλέπεις,το πλεονέκτημα να παρατηρεί το φαινόμενο από όλες τις πιθανές γωνίες και με αυτόν τον τρόπο βρίσκεται σε θέση να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη,σχεδόν απόλυτα σωστή,άποψη.Εσύ βέβαια νόμιζες τώρα που είχες έρθει αρκετά βόρεια,πιο βόρεια δεν έχεις πάει, ότι αφού λιγότερες ακτίνες του ήλιου καταφέρνουν να φτάσουν στο έδαφος,και από αυτές όσες φτάνουν είναι διαγώνιες, ότι θα τη γλίτωνες απ'τα αδιάκριτες ματιές του.Αμ δε.Είναι πάντα εκεί,κάτσε να δεις πως το λένε,πανταχού παρόν,για να φέρει στην επιφάνεια τις πιο γυμνές σου σκέψεις.Αυτές που αποφεύγεις από καιρό να συναντήσεις,γιατί ξέρεις ότι θα σε μπερδέψουν,γιατί θα σε βγάλουν απ'το δρόμο σου ακόμα και όταν δεν έχεις ορίσει πορεία.
Και συλλογίζεσαι.Περνάς απο σκέψη σε σκέψη με την ίδια άνεση που οι γυναίκες περνάνε τις βιτρίνες.Δεν σταματάς κάπου ιδιαίτερα.Απλά απασχολείς το μυαλό σου.Είτε με σκέψεις παλιές που βαρέθηκαν να βρίσκονται στο απύθμενο πάτο των συλλογισμών σου είτε με καινούργιες που δημιουργήθηκαν καθώς άπλωνες τα ρούχα.Τελικά σταματάς σε μια που την τρυγιρίζεις εδώ και καιρό,χωρίς να έχεις καταφέρει να την προσεγγίσεις ποτέ.Την βλέπεις,μπορεί και να την πλησιάζεις ορισμένες φορές,αλλά ποτέ δεν έχεις καταφέρει να την ακουμπήσεις,πόσο μάλλον να εισχωρήσεις βαθύτερα της.Είναι μια σκέψη που απαρτίζεται απο δύο μέρη και θέτει το ερώτημα: ποιο μονοπάτι θα έπρεπε να ακολουθήσεις στη ζωή σου.Ο ένας δρόμος περιλαμβάνει και κομμάτι απ'τα όνειρα σου,τον οποίο και έχεις ακολουθήσει ως ένα βαθμό.Όχι σε απόλυτο βαθμό βέβαια.Άλλωστε δεν θα μπορούσες να ισχυρισθείς κάτι τέτοιο φαντάζομαι.Αυτή η διαδρομή μπορεί να φαινόταν πολύ μοναχική,αλλά σου πρόσφερε τη δυνατότητα να γνωρίσεις τον κόσμο και μέσω αυτού να γνωρίσεις και τον πραγματικό εαυτό σου.Τώρα,όμως,έχεις έρθει αντιμέτωπος με την εντιμότητα της στάσης σου.Και με την ουσία των πράξεων σου.Που αυτά δεν αποτελούν τίποτε άλλο από σίγουρες συνιστώσες του άλλου δρόμου.
Και στέκεσαι.Με τον υπνόσακο,ακόμα, απλωμένο στα πόδια σου και τον ήλιο να έχει κερδίσει λίγο έδαφος παραπάνω προς την κατάκτηση της κορυφής του ουρανού.Πρωινό δεν υπάρχει.Το πιο κοντινό χωριό απέχει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα σύμφωνα με τον χάρτη.Οι επιλογές λίγες.Η στέπα απλώνεται μπροστά σου και εσύ φέρνεις στον μυαλό σου τον τσέχωφ,μέσα στο πλίθινο σπίτι του,που σθεναρά αντιστέκεται στο βάρος του χιονιά,να γράφει το ομώνυμο έργο του υπό το φως ενός κεριού.Το στομάχι σου,όμως, γουργουρίζει έντονα και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.Αναγκαστικά θα πιείς λίγο χυμό και θα αναβάλλεις για αργότερα το πλουσιοπάροχο πρωινό που πρέπει να αποτελεί την καθημερινότητα ενός αληθινού περιπλανητή-ταξιδευτή.
Και.Η σκέψη σου επανέρχεται αμέσως στα μονοπάτια που ξεχάστηκε και αναρωτιέσαι αν αυτά τα μονοπάτια μπορούν να εξελιχθούν σε σταυροδρόμια σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά,μιας και το πακετάρισμα των πραγμάτων έχει εξελιχθεί σε ρουτίνα,όπου η παρουσία του μυαλού μοιάζει περιττή.Ήταν άραγε σωστή η επιλογή σου;Και θα μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για την έκβαση που θα μπορούσε να πάρει;

Αμφιβολίες και φιλοσοφικά ερωτήματα σε συνδυασμό με το λυσσαλέο σου στομάχι να φωνάζει για τροφή  δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός για να ξεκινήσεις τη μέρα σου.Αλλά ούτε για να τελείωσεις ένα πόστ.Αλλά ποιος είμαι εγώ για να αψηφήσω τις σωματικές μου ανάγκες.