Ανιδιοτέλεια

Περπατάω στον πεζόδρομο παρατηρώντας τα κλειστά μαγαζιά,όχι λόγω κρίσης,αλλά επειδή όλοι τιμούν τα ελληνικά έθιμα ή καλύτερα επειδή όλοι έχουν φύγει για το καθιερωμένο τριήμερο.Το τσουχτερό κρύο δεν προσφέρεται για πολλά,ο αέρας πάλι ναι(καθαρά δευτέρα βλέπεις).Οι κινήσεις μου οι πλέον απαραίτητες.Συνεχίζω την πορεία μου και αναρωτιέμαι ποιός θα είναι αυτός που θα καθυστερήσει αυτή τη φορά στο ραντεβού.Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι κάποιος με ακολουθεί,να όπως γίνεται στις ταινίες περίπου,από περιέργεια αλλά και από φόβο,διανύουμε δύσκολους καιρούς άλλωστε,γυρνάω να δω.Αλλά είναι απλά ένας σκύλος που κάνει την πρωινή του βόλτα.Στην αρχή τον αποπαίρνω,δεν ήθελα πολλά πολλά πρωί πρωί(πλεονασμός;).Συνεχίζω μουρμουρίζοντας τους στίχους του τραγουδιού που παίζει το ραδιόφωνο,απορώντας ταυτόχρονα ποιός κάνει εκπομπή τέτοια μέρα.Ο μούργος ακολουθεί διστακτικά.Πιο θαρραλέος στη συνέχεια τον βλέπω να βαδίζει στο πλάι μου.Ανταλλάσουμε ένα σύντομο,αναγνωριστικό βλέμμα και πορευόμαστε.Κουνάει την ουρά του ευδιάθετα,μυρίζει και τρίβεται στους κορμούς των δέντρων,προπορεύεται μερικά μέτρα,σταματάει,με περιμένει και συνεχίζουμε μαζί.Και πάλι απ'την αρχή,όχι με την ίδια σειρά απαραίτητα.Κάπως έτσι κυλάει όλη η διαδρομή ώσπου φτάνω στη στάση.Στρογγυλοκάθεται ήρεμος και σίγουρος μες στη μέση του πεζοδρομίου.Καθώς τον προσπερνάνε άνθρωποι,γυρίζει,τους μυρίζει ερευνητικά,απογοητευμένος όμως απ'το αποτέλεσμα,ξαναγυρίζει το βλέμμα του σε μένα.Ικανοποιημένος απ'τη επικράτηση μου,μπαίνω στο λεωφορείο που μόλις είχε φτάσει,αφού πρώτα τον αποχαιρετήσω με ένα αίσθημα ευφορίας να με διακατέχει.

Δεν ξέρω αν ο σκύλος ειναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου,ή όποιο άλλο χαρακτηρισμό και αν του αποδίδουν,αυτό που ξέρω είναι ότι τον χαρακτηρίζει πρωτοφανή ανιδιοτέλεια.