Τις χαραυγές

Μόλις τελείωσα το βιβλίο Διαβάζοντας στη Χάνα.Ένα βιβλίο ενοχικό,μια εξιστόρηση όπου ο ήρωας δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος.Κυρίως του συναισθηματικού,γιατί για τα ιστορικά αν και η αντιμετώπιση τους ήταν αρχικά αμήχανη γι'αυτόν αλλά και για την υπόλοιπη κοινωνία,κατάφερε τελικά αν όχι να αποδεχτεί τότε σίγουρα να μην οικειοποιηθεί τη  ρετσινιά που κατέβαλε την γενιά του.Η ελευθερία επιλογής και κατά πόσο πρέπει να παρεμβαίνει κανείς στις αποφάσεις άλλων,γιατί τις θεωρεί πιο "σωστές" και άλλα πολλά.
Οι ενοχές ξεπηδάνε καθώς γυρίζεις τις σελίδες και έρχονται να συναντήσουν τις δικές σου,οι οποίες εμφανίζονται ακάλεστες ως μια πράξη υποστήριξης προς τον πρωταγωνιστή.Σ'αυτό το σημείο θυμάσαι τα ψέμματα που έχεις πει.Προς γονείς,φίλους και στον εαυτό σου.Την συνείδηση σου που προσπαθείς να κρατήσεις καθαρή.Την κατάλληλη στάση που πρέπει να κρατήσεις,δίχως να ακούς την προπαγάνδα που εκσφενδονίζεται απλόχερα τριγύρω.Τον ευατό που αναζητάς μέσα από φιλίες,συναισθήματα και την μάταιη ζωή σου.Μια βουτιά μέσα στο μπερδεμένο σου μυαλό,που ψηλαφίζοντας μες στην ομίχλη προσπαθεί να βρει το κατάλληλο μονοπάτι.
Αργότερα πλημμυρισμένος από σκέψεις και συναισθήματα που ελευθέρωσε το βιβλίο,δεν άντεξα και έβαλα στο καπάκι να δω την ταινία.Μέγα λάθος.Εννοείτε ότι μια ταινία δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει το μεγαλείο που σου προσφέρει ένα βιβλίο,αλλά όταν επιχειρείς να τη δεις τόσο σύντομα,το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είσαι σε θέση να καταλάβεις την πραγματική της αξία.Η ταινία ναι μεν  είναι καλή,με μια εξαιρετική Kate Winslet,αποδίδει ως ένα βαθμό δε το κλίμα και την ένταση του βιβλίου.