Το πείραμα της Ελλάδας

Σήμερα είναι μια μέρα που θα μείνει στην ιστορία.Είτε για την αρνητική είτε για την θετική της έκβαση.Όλη η χώρα περιμένει με αγωνία.
Όσοι από εμάς μπορούμε ας κατεβούμε στους δρόμους και τις πλατείες.Ας μην τους αφήσουμε να πετάξουν έτσι αβίαστα άλλο λίγο χώμα πάνω απ'το τάφο μας.
Και επειδή πλησιάζουμε επικύνδινα το σημείο που δεν θα έχει γυρισμό,ας ρίξουμε μια ματιά τι πραγματικά μπορεί να συμβεί..

Το τέλος της μικρής μας πόλης

Μια νιότη χαμένη,μια ζωή που παραπλανήθηκε και ένα όνειρο ψεύτικο,που τώρα ξέρει,ποτές δεν το πίστεψε..

Δημήτρης Χατζής

It's show time

Ιδιαίτερη συμπάθεια στα μιούζικαλ δεν είχα ποτέ.Κάτι τέτοιο όμως έρχεται να ανατρέψει o Fosse με την ημι-αυτοβιογραφική του ταινία All that jazz.Στην οποία πραγματεύεται άκρως επιτυχημένα τις αμφιβολίες και φοβίες που αντιμετωπίζει κανείς τις τελευταίες του στιγμές και πώς αυτές μπορούν να αποτελέσουν το εφαλτήριο για ένα φαντασμαγορικό σόου για το κλείσιμο της παράστασης που λέγεται ζωή.Και όλα αυτά δοσμένα μέσα από ένα πρίσμα που αντιπροσωπεύει τη διάθεση για ζωή,χορό και τραγούδι,που αν και έρχονται σε αντιδιαστολή με το δραματικό της στιγμής,συνθέτουν μαζί ένα αξιέπαινο δείγμα κινηματογραφικής δεινότητας.

Ο Gideon καταπιάνεται συνέχεια με υπερβολικά πολλά πράγματα,αφού ποτέ δεν φαίνεται να επαναπαύεται στην επιτυχία του.Η καθημερινότητα του ξεκινά με την απαραίτητη δόση από χάπια,συνεχίζει με πολλές ώρες ακατάπαυστης εργασίας και τελειώνει αγκαλιά με κάποια απ'τις ερωμένες του.Οι πολλές καταχρήσεις και η έντονη ζωή αποδεικνύονται υπερβολικά για τον οργανισμό του,ο οποίος τον προδίδει,αναγκάζοντας τον σε εισαγωγή στον νοσοκομείο.Κατά την διάρκεια της παραμονής του στο νοσοκομείο,θα έρθει αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό,τους μεγαλύτερους φόβους του αλλά και την πορεία που έχει χαράξει στην ζωή του.Οι τελευταίες ανέλπιδες προσπάθειες των κοντινών του ανθρώπων να τον αφυπνήσουν πριν να είναι αργά περνάνε ανεκμετάλλευτες,ενώ ο ίδιος στον σουρεαλιστικό του κόσμο ήδη επικοινωνεί με έναν άγγελο του θανάτου.Οι περιστάσεις όμως δεν θα σταθούν  αρκετές για να τον αποθαρρύνουν.Η ζοφερή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει,θα αποτελέσει πηγή έμπνευσης στο φανταστικό κόσμο που δημιουργεί για να διαφύγει αλλά και να δει πιο ξεκάθαρα την μεγαλύτερη εικόνα πριν το grand finale.

Απορίες εφήβων

Στην σημερινή πορεία συνέβη το εξής απίστευτο.Βρισκόμασταν στην αριστοτέλους και περιμέναμε,καθώς ένα μέρος της πορείας είχε πάει να διαμαρτυρηθεί μπροστά απ'το ΙΚΑ.Εκεί που συζητάγαμε,λοιπον,έρχεται ένας πιτσιρικάς,γυμνάσιο-λύκειο φάση με την κοπέλα του αγκαλιά,και ρωτάει:
-Γιατί έχει τόση φασαρία;
-Είναι η πορεία των αγανακτισμένων,του απαντάμε εμείς αυθόρμητα.
-Μα αυτοί δεν είναι στον λευκό;
-Είναι,εκεί θα καταλήξει στη συνέχεια,απλά τώρα κάνουμε μια πορεία.
-Και γιατί κάνουν σαν είναι στην τούμπα;
Σε αυτό το σημείο μουδιάζουμε ελαφρώς και ο μικρός εκμεταλλευόμενος τη σιωπή και την αμηχανία μας,πετάει την εξυπνάδα του..
-Τουλάχιστον έχουν ένα επίπεδο!
Ίσα που εμφανίζεται ένα χαμόγελο στα πρόσωπα μας και αυτό από ευγένεια,γιατί εκείνη τη στιγμή αυτό φάνηκε να είναι η πιο πρέπουσα αντιμετώπιση.Ο νεαρός στο σημείο αυτό έχοντας λύσει τις απορείες του και αφού έκανε το κομμάτι του κάνει να φύγει,όχι όμως προτού πει την τελευταία του ατάκα..
-Μην το πείτε σε κανέναν,αλλά η γιαγιά μου είναι ιδρυτικό μέλος των αγανακτισμένων!

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Τις χαραυγές

Μόλις τελείωσα το βιβλίο Διαβάζοντας στη Χάνα.Ένα βιβλίο ενοχικό,μια εξιστόρηση όπου ο ήρωας δεν καταφέρνει να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος.Κυρίως του συναισθηματικού,γιατί για τα ιστορικά αν και η αντιμετώπιση τους ήταν αρχικά αμήχανη γι'αυτόν αλλά και για την υπόλοιπη κοινωνία,κατάφερε τελικά αν όχι να αποδεχτεί τότε σίγουρα να μην οικειοποιηθεί τη  ρετσινιά που κατέβαλε την γενιά του.Η ελευθερία επιλογής και κατά πόσο πρέπει να παρεμβαίνει κανείς στις αποφάσεις άλλων,γιατί τις θεωρεί πιο "σωστές" και άλλα πολλά.
Οι ενοχές ξεπηδάνε καθώς γυρίζεις τις σελίδες και έρχονται να συναντήσουν τις δικές σου,οι οποίες εμφανίζονται ακάλεστες ως μια πράξη υποστήριξης προς τον πρωταγωνιστή.Σ'αυτό το σημείο θυμάσαι τα ψέμματα που έχεις πει.Προς γονείς,φίλους και στον εαυτό σου.Την συνείδηση σου που προσπαθείς να κρατήσεις καθαρή.Την κατάλληλη στάση που πρέπει να κρατήσεις,δίχως να ακούς την προπαγάνδα που εκσφενδονίζεται απλόχερα τριγύρω.Τον ευατό που αναζητάς μέσα από φιλίες,συναισθήματα και την μάταιη ζωή σου.Μια βουτιά μέσα στο μπερδεμένο σου μυαλό,που ψηλαφίζοντας μες στην ομίχλη προσπαθεί να βρει το κατάλληλο μονοπάτι.
Αργότερα πλημμυρισμένος από σκέψεις και συναισθήματα που ελευθέρωσε το βιβλίο,δεν άντεξα και έβαλα στο καπάκι να δω την ταινία.Μέγα λάθος.Εννοείτε ότι μια ταινία δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει το μεγαλείο που σου προσφέρει ένα βιβλίο,αλλά όταν επιχειρείς να τη δεις τόσο σύντομα,το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα είσαι σε θέση να καταλάβεις την πραγματική της αξία.Η ταινία ναι μεν  είναι καλή,με μια εξαιρετική Kate Winslet,αποδίδει ως ένα βαθμό δε το κλίμα και την ένταση του βιβλίου.

Αναμένουμε

Μέρες τώρα προσπαθούσα να γράψω κάτι για τους αγανακτισμένους,όμως τίποτα δεν ξέβραζε το φουρτουνιασμένο μου κεφάλι.Μόνο συναισθήματα και αυτά μπερδεμένα.Όχι όσον αφορά την ορθότητα του εγχειρήματος,αλλά όσον αφορά την κατεύθυνση και την κατάληξη που θα έχει.Σαφώς και δεν πρέπει να προτρέχω,αλλά η καχυποψία που εχω κληρονομήσει με προλαμβάνει και με διακατέχει αρνητικά.Χιλιάδες γραμμές έχουν γραφτεί από τότε που ξεκίνησε αυτό το κίνημα και οι γνώμες που έχουν τεθεί ακόμα περισσότερες.Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να το αφήσουμε να ωριμάσει.Χωρίς εκβιασμούς,μεταποιήσεις και καπελώματα.Δεν μπορούμε να περιμένουμε απ'την μια στιγμή στην άλλη να έχουμε αποτέλεσμα.Το μυαλό θολωμένο.Τα επιχειρήματα που έχουμε ακούσει αντικρουόμενα και η ταυτότητα και εγκυρότητα τους αδιευκρίνιστη.Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις.Πάντως δεν πρόκειται να μετανιώσεις αν προσπαθήσεις,μόνο αν αφήσεις για άλλη μια φορά την ευκαιρία να περάσει.Και οι συνελεύσεις που γίνονται και το κλίμα άμεσης δημοκρατίας που επικρατεί καλά είναι.Ακόμα και αν μερικοί βγαίνουν μόνο για να πουν τα εσώψυχα τους.Όλα μες στο παιχνίδι είναι.Η κλιμάκωση εντείνεται.Οι επερχόμενες απεργίες και συγκεντρώσεις προτού και κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου θα είναι κρίσιμες.Το θέμα είναι να κρατηθεί ο κόσμος,έστω και από αυτην την τελευταία κλωστή που κρέμεται.Μην σηκώσει τα χέρια ψηλά και το αφήσουν να ξεθυμάνει.Μην  καταλήξει απλά μια καλύτερη εκδοχή του Δεκέμβρη του '08.Δυστυχώς ή ευτυχώς οι αντοχές και τα περιθώρια στενεύουν όπως και οι επιλογές.

Ανάστημα

Μπερδεμένες σκέψεις.Η μια πίσω απ'την άλλη,η μια μέσα στην άλλη.Το μπουρδέλο η βουλή και η πολιτική αγκίλωση.Οι δημόσιες υπηρεσίες με το βόλεμα τους και ο ιδιωτικός τομέας με την αδιαφορία του.Και για συνοδεία ο ελληνικός λαός με την νοοτροπία του.

Τα ΜΜΕ μας αποκοίμισαν επιτυχώς διαβάζοντας μας ευφάνταστα παραμυθάκια,ενώ αυτοί το γλεντάγαν πίσω απ'την πλάτη μας.Εμείς όλοι μαζί ένα κοπάδι.Τα περισσότερα προβατάκια άσπρα και μερικά άλλα μαύρα,διάσπαρτα και χαμένα μες στο πλήθος.Που η φωνή τους μοιάζει με παρεμβαλλόμενα ραδιοκύματα,τα οποία δεν έχουμε συνηθίσει να ακούμε.Βέβαια,δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα παρδαλά.Αυτά ήταν μαζεμένα σε εξέδρες και εμείς οι υπόλοιποι από κάτω χειροκροτάγαμε,διασκεδάζοντας και γελώντας με τα χαϊρια τους,εφησυχασμένοι που έχουμε προς υπεράσπιση μας τέτοια άξια πρόσωπα.

Τα χρόνια πέρασαν,τα πρόσωπα λίγο άλλαξαν,το σύστημα πάλι καθόλου.Το χορτάρι τώρα όμως λιγόστεψε αρκετά και αναγκαστικά,αφου δεν εχουμε να φάμε,αλλάξαν και λίγο τα μυαλά μας.Μην επαναπαύεστε,βέβαια, ότι συντελέστει καμιά τεράστια αλλαγή.Απλά λίγο για να αλλάξει κάτι οριστικά,αρκετά για να ξεκινήσει όμως.

Και τελικά βρεθήκαμε μήνα Ιούνιο εν έτει 2011 μετά από 2μισι εβδομάδες συνεχών αγανακτισμένων συγκεντρώσεων να προσπαθούμε να αποφύγουμε την βαλτοποίηση των τελευταίων διασωθέντων χωραφιών μας.Ότι καταφέρουμε.Με καθαρή συνείδηση και αξιοπρέπεια.

Η στιγμή μεγάλη και σημαντική.Από αυτές που γράφονται στα πρωτοσέλιδα και διδάσκονται στα σχολεία.Η οικονομία μας στα τάρταρα.Η πολιτική/οι ακόμα χειρότερα.Το μόνο που μένει να δούμε είναι το ανάστημα μας.

Me and you and everyone we know

Σε ταξιδεύει σε πολλά μέρη.
Από την αθωότητα της παιδικής ηλικίας σε πηγαίνει αναπάντεχα και απότομα στο βρώμικο κόσμο των ενηλίκων.Όσο απότομα και αναπάντεχα πιστεύουμε ότι συνέβη στον καθένα μας και ακόμη περισσότερο.Στον κάθε χαρακτήρα,βέβαια,επιφυλάσσει ένα διαφορετικό και επεισοδιακό τρόπο μύησης στον κόσμο του σεξ.Όσο επεισοδιακός και διαφορετικός είναι και ο δικός μας και ακόμα περισσότερο.
Από το σύνηθες της καθημερινότητας στην αντισυμβατικότητα της στιγμής και από το ελάχιστο των συναισθημάτων στο σεντούκι του ενθουσιασμού και του καλοκαιριού.
Μετά τον χωρισμό,ο πατέρας αναλαμβάνει την κηδεμονία των δύο παιδιών και βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα χάσμα που προσπαθεί να γεφυρώσει.Μια ιδιόρρυθμη καλλιτέχνης,που για να εξασφαλίσει τα προς το ζην εργάζεται ως οδηγός ηλικιωμένων,αναζητά το πρώτο βήμα της καριέρας της.Μια τυχαία συνάντηση θα είναι η αφορμή και η ιδιοσυγκρασία τους η βάση για τη συνέχεια.
Ένα αιθέριο έργο που περνά το μήνυμα του με ένα διαφορετικό τρόπο,όπου σε κρατάει δεμένο στην θέση του συνοδηγού,καθώς ο πιλότος οδηγεί το διαστημόπλοιο ανάμεσα από γαλαξίες και αστέρες,και με μουσική υπόκρουση τα εξαιρετικά ιντερλούδια του Michael Andrews.

-How did you do that?
-Oh,well,do you want the long version or the short version?
-The long one.
-I was trying to save my life and it didnt work.
-What's the short one?
-I burned it.

Ας χορέψουμε

Για έναν άνθρωπο αυθεντικό,για έναν ποιητή βρώμικο.Γιατί το μεγαλείο ορισμένων ανθρώπων δεν περιγράφεται και απ'τη στιγμή που σου δίνεται η δυνατότητα,καλό είναι να αφήνεις το έργο τους να μιλήσει.

 
Ο χορός της ζωής

 Η περιοχή που διαχωρίζει την ψυχή απ'το μυαλό
προσβάλεται ποικιλοτρόπως
από την εμπειρία -
Κάποιοι χάνουν όλο το μυαλό και γίνονται ψυχή:
τρελοί.
Κάποιοι χάνουν όλοι την ψυχή και γίνονται μυαλό:
διανοούμενοι.
Κάποιοι τα χάνουν και τα δυο και γίνονται:
αποδεκτοί.

Charles Bukowski 

Στέπα

Και ξυπνάς.Και δεν θυμάσαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ξύπνησες και αντίκρυσες γνώριμο τοπίο.Σηκώνεσαι απ'τον υπνόσακο και φοράς κατευθείαν τα γυαλιά ηλίου,επειδή η ακτινοβολία του ήλιου θα σου τρυπήσει τα μάτια.Τελικά οι υποψίες σου δεν επαληθεύτηκαν.Ο ήλιος μπορεί να μην είναι τόσο καυτός στη Σιβηρία,ακόμη και το καλοκαίρι,αλλά δεν παύει να είναι το ίδιο διαπεραστικός όσο και στην Ελλάδα.Σε κοιτάει με τα εκατομμύρια μάτια του και είναι σαν να περνάς από ακτίνες χ.Δεν του ξεφεύγει τίποτα.Έχει,βλέπεις,το πλεονέκτημα να παρατηρεί το φαινόμενο από όλες τις πιθανές γωνίες και με αυτόν τον τρόπο βρίσκεται σε θέση να σχηματίσει μια ολοκληρωμένη,σχεδόν απόλυτα σωστή,άποψη.Εσύ βέβαια νόμιζες τώρα που είχες έρθει αρκετά βόρεια,πιο βόρεια δεν έχεις πάει, ότι αφού λιγότερες ακτίνες του ήλιου καταφέρνουν να φτάσουν στο έδαφος,και από αυτές όσες φτάνουν είναι διαγώνιες, ότι θα τη γλίτωνες απ'τα αδιάκριτες ματιές του.Αμ δε.Είναι πάντα εκεί,κάτσε να δεις πως το λένε,πανταχού παρόν,για να φέρει στην επιφάνεια τις πιο γυμνές σου σκέψεις.Αυτές που αποφεύγεις από καιρό να συναντήσεις,γιατί ξέρεις ότι θα σε μπερδέψουν,γιατί θα σε βγάλουν απ'το δρόμο σου ακόμα και όταν δεν έχεις ορίσει πορεία.
Και συλλογίζεσαι.Περνάς απο σκέψη σε σκέψη με την ίδια άνεση που οι γυναίκες περνάνε τις βιτρίνες.Δεν σταματάς κάπου ιδιαίτερα.Απλά απασχολείς το μυαλό σου.Είτε με σκέψεις παλιές που βαρέθηκαν να βρίσκονται στο απύθμενο πάτο των συλλογισμών σου είτε με καινούργιες που δημιουργήθηκαν καθώς άπλωνες τα ρούχα.Τελικά σταματάς σε μια που την τρυγιρίζεις εδώ και καιρό,χωρίς να έχεις καταφέρει να την προσεγγίσεις ποτέ.Την βλέπεις,μπορεί και να την πλησιάζεις ορισμένες φορές,αλλά ποτέ δεν έχεις καταφέρει να την ακουμπήσεις,πόσο μάλλον να εισχωρήσεις βαθύτερα της.Είναι μια σκέψη που απαρτίζεται απο δύο μέρη και θέτει το ερώτημα: ποιο μονοπάτι θα έπρεπε να ακολουθήσεις στη ζωή σου.Ο ένας δρόμος περιλαμβάνει και κομμάτι απ'τα όνειρα σου,τον οποίο και έχεις ακολουθήσει ως ένα βαθμό.Όχι σε απόλυτο βαθμό βέβαια.Άλλωστε δεν θα μπορούσες να ισχυρισθείς κάτι τέτοιο φαντάζομαι.Αυτή η διαδρομή μπορεί να φαινόταν πολύ μοναχική,αλλά σου πρόσφερε τη δυνατότητα να γνωρίσεις τον κόσμο και μέσω αυτού να γνωρίσεις και τον πραγματικό εαυτό σου.Τώρα,όμως,έχεις έρθει αντιμέτωπος με την εντιμότητα της στάσης σου.Και με την ουσία των πράξεων σου.Που αυτά δεν αποτελούν τίποτε άλλο από σίγουρες συνιστώσες του άλλου δρόμου.
Και στέκεσαι.Με τον υπνόσακο,ακόμα, απλωμένο στα πόδια σου και τον ήλιο να έχει κερδίσει λίγο έδαφος παραπάνω προς την κατάκτηση της κορυφής του ουρανού.Πρωινό δεν υπάρχει.Το πιο κοντινό χωριό απέχει μερικές δεκάδες χιλιόμετρα σύμφωνα με τον χάρτη.Οι επιλογές λίγες.Η στέπα απλώνεται μπροστά σου και εσύ φέρνεις στον μυαλό σου τον τσέχωφ,μέσα στο πλίθινο σπίτι του,που σθεναρά αντιστέκεται στο βάρος του χιονιά,να γράφει το ομώνυμο έργο του υπό το φως ενός κεριού.Το στομάχι σου,όμως, γουργουρίζει έντονα και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.Αναγκαστικά θα πιείς λίγο χυμό και θα αναβάλλεις για αργότερα το πλουσιοπάροχο πρωινό που πρέπει να αποτελεί την καθημερινότητα ενός αληθινού περιπλανητή-ταξιδευτή.
Και.Η σκέψη σου επανέρχεται αμέσως στα μονοπάτια που ξεχάστηκε και αναρωτιέσαι αν αυτά τα μονοπάτια μπορούν να εξελιχθούν σε σταυροδρόμια σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά,μιας και το πακετάρισμα των πραγμάτων έχει εξελιχθεί σε ρουτίνα,όπου η παρουσία του μυαλού μοιάζει περιττή.Ήταν άραγε σωστή η επιλογή σου;Και θα μπορείς ποτέ να είσαι σίγουρος για την έκβαση που θα μπορούσε να πάρει;

Αμφιβολίες και φιλοσοφικά ερωτήματα σε συνδυασμό με το λυσσαλέο σου στομάχι να φωνάζει για τροφή  δεν είναι και ο καλύτερος συνδυασμός για να ξεκινήσεις τη μέρα σου.Αλλά ούτε για να τελείωσεις ένα πόστ.Αλλά ποιος είμαι εγώ για να αψηφήσω τις σωματικές μου ανάγκες.

R.I.P.

The Revolution will not be digitized.
The Revolution will not accept you as a friend on Facebook.
The Revolution will not be available as a tweet in less than 140 chracters.
The Revolution will not be uploaded to You Tube or available as a download on Hulu.
The Revolution will not be digitized.