13ο Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης

Πρώτη φορά παρακολουθώ το φεστιβάλ τόσο απ'τη μεριά του θεατή αλλά και από αυτή του εθελοντή.Χωρίς να έχω λοιπόν προηγούμενη εμπειρία και με μόνο μέτρο σύγκρισης τα λεγόμενα των παλαιών,νομίζω ήταν ένα άρτια οργανωμένο φεστιβάλ(μην ξεχνάς βρίσκεσαι στην Ελλάδα των τεμπέληδων εν μέσω κρίσης) με το κοινό να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα.Γενικά μπορώ να πω ότι το αντίκτυπο που μου άφησε ήταν θετικό.Κατά τη διάρκεια του συνειδητοποίησα ή καλύτερα θυμήθηκα πόσο επικοδομητικό είναι να παρακολουθεί κανείς ένα ντοκυμαντέρ,καθώς θέτουν καίρια ερωτήματα για το παγκόσμιο γίγνεσθαι αλλά και για ατομικά ή μεμονωμένα συμβάντα.Από αυτά που κατάφερα να παρακολουθήσω με κέρδισαν τα ακόλουθα..

Γυναίκες στο μικρό παρίσι

Γυναίκες στο Δενδροπόταμο.Για να βλέπουμε πάντα και τις δύο όψεις του νομίσματος.



Lost bodies

Η καθημερινότητα των χαμένων κορμιών με τις ανυσηχίες,τα προβλήματα και τους συνεχείς πειραματισμούς τους.



Θεσσαλον-ήχοι

Μπας και ξυπνήσουν μερικοί απ'τον λήθαργο του επιβεβλημένου λαιφστάιλ.



Ο ρόλος των διανοούμενων σήμερα

 Ένας ελεύθερος και επίκαιρος διάλογος ανάμεσα στον Δουζινά και τον Ζίζεκ



Ένα μέλλον ελπίδας

Γιατί με λίγη αισιοδοξία,οργάνωση,σωστή κρίση και ανιδιοτέλεια μπορεί να έχουμε αποτέλεσμα.Ειδική μνεία στο υπουργείο ιδεών.



Αν πέσει ένα δένδρο:το μέτωπο για την απελευθέρωση της γης(no video found)

Η δράση,η τύχη και η δίωξη μιας ακτιβιστικής οργάνωσης στις ΗΠΑ,ή αλλιώς η ιστορία της οικολογικής 17Ν της Αμερικής.



Agnus dei:ο αμνός του θεού(no video found)

 Η σχέση ενός παιδιού και ενός κληρικού.Η κακοποιήση,η αποκάλυψη,η συγκάληψη και η νομική διαδικασία.Ένας πόλεμος με την εκκλησία,ένας πόλεμος με τον εαυτό του.



Τα δάκρυα της γάζας(βραβείο κοινού ξένης ταινίας άνω των 45')

Τρία παιδιά,τρεις συνταρακτικές ιστορίες.Stand out.Χαρτομάντηλα απαραίτητα.



William S. Burroughs:ο άνθρωπος μέσα του

Για τον πατέρα της beat generation,για τον νονό της πανκ.Και επειδή διαβάζοντας το naked lunch θέλεις να κάνεις ναρκωντικά.



Οι 12 Λιβανέζοι

Πως ένα θεατρικό επιδρά στην ανιαρή ζωή των φυλακισμένων.Οι σκέψεις και τα συναισθήματα των βαρυποινιτών.Επειδή όλοι αξίζουμε μια δεύτερη ευκαιρία.



Ατελείωτη θλίψη,η ζωή μετά τη θανατική ποινή(no video found-βραβείο διεθνούς αμνηστίας)

Ένας ανήλικος καταδικάζεται σε θάνατο.10 χρόνια αργότερα ο σκηνοθέτης εξετάζει τα συναισθήματα που αφήνει η θανατική ποινή στους εκτελεστές,στις οικογένειες των θυμάτων και την άποψη του εισαγγελέα για την τιμωρία αυτή.



Ίνγκριντ Μπέτανκουρ:6 χρόνια στη ζούγκλα

Η υποψήφια πρόεδρος των εκλογών στην Κολομβία απαγάγεται απ'την αριστερή επαναστατική οργάνωση FARC μαζί με τη βοηθό της και παραμένει όμηρος για 6 χρόνια επιβιώνοντας υπό αντίξοες συνθήκες.Οι προσπάθειες διαφυγής,οι στρατηγικές επιβίωσης,οι σχέσεις ανά μεταξύ τους,οι μνήμες που χαράσονται ανεξίτηλα και πως αλλάζει ο άνθρωπος μετά από μια τέτοια διαδικασία.

127 hours

Ο αναρριχητής Aron Ralston βρίσκεται παγιδευμένος σε ένα φαράγγι της Αμερικής.Χωρίς να έχει ειδοποιήσει κανέναν για την εξόρμηση του αυτή,έρχεται αντιμέτωπος με το ενδεχόμενο του θανάτου.Εκεί συναντά έναν εγωιστή,υποθετικά αυτάρκη και συναισθηματικά ελλιπή Aron,όπου ζει σε ένα σύγχρονο αστικό περιβάλλον ένα ψέμα,μια τυποποιημένη ζωή.Μέσα από μια σειρά σκέψεων,ονειροπολήσεων και εσωτερικής αναζήτησης καταφέρνει να ανακαλύψει τον εαυτό του και να αναγνωρίσει τα ψεγάδια του χαρακτήρα του.Εν τέλει μετά από διάφορες δοκιμές καταφέρνει να ελευθερωθεί,ψυχή τε και σώματι.

Ο Danny Boyle στην τελευταία του δουλειά δίνει περισσότερο χώρο στον πρωταγωνιστή του,χωρίς βέβαια να ξεχνάει τις τεχνοτροπίες που τον καθιέρωσαν.Με φρενήρη ρυθμό,ένταση και καταιγιστικά πλάνα συνοδεύει το κατά τα άλλα λιτό σενάριο,που όμως δίνει πάτημα στον James Franco να δώσει μια εξαιρετική ερμηνεία.

Ανιδιοτέλεια

Περπατάω στον πεζόδρομο παρατηρώντας τα κλειστά μαγαζιά,όχι λόγω κρίσης,αλλά επειδή όλοι τιμούν τα ελληνικά έθιμα ή καλύτερα επειδή όλοι έχουν φύγει για το καθιερωμένο τριήμερο.Το τσουχτερό κρύο δεν προσφέρεται για πολλά,ο αέρας πάλι ναι(καθαρά δευτέρα βλέπεις).Οι κινήσεις μου οι πλέον απαραίτητες.Συνεχίζω την πορεία μου και αναρωτιέμαι ποιός θα είναι αυτός που θα καθυστερήσει αυτή τη φορά στο ραντεβού.Κάποια στιγμή συνειδητοποιώ ότι κάποιος με ακολουθεί,να όπως γίνεται στις ταινίες περίπου,από περιέργεια αλλά και από φόβο,διανύουμε δύσκολους καιρούς άλλωστε,γυρνάω να δω.Αλλά είναι απλά ένας σκύλος που κάνει την πρωινή του βόλτα.Στην αρχή τον αποπαίρνω,δεν ήθελα πολλά πολλά πρωί πρωί(πλεονασμός;).Συνεχίζω μουρμουρίζοντας τους στίχους του τραγουδιού που παίζει το ραδιόφωνο,απορώντας ταυτόχρονα ποιός κάνει εκπομπή τέτοια μέρα.Ο μούργος ακολουθεί διστακτικά.Πιο θαρραλέος στη συνέχεια τον βλέπω να βαδίζει στο πλάι μου.Ανταλλάσουμε ένα σύντομο,αναγνωριστικό βλέμμα και πορευόμαστε.Κουνάει την ουρά του ευδιάθετα,μυρίζει και τρίβεται στους κορμούς των δέντρων,προπορεύεται μερικά μέτρα,σταματάει,με περιμένει και συνεχίζουμε μαζί.Και πάλι απ'την αρχή,όχι με την ίδια σειρά απαραίτητα.Κάπως έτσι κυλάει όλη η διαδρομή ώσπου φτάνω στη στάση.Στρογγυλοκάθεται ήρεμος και σίγουρος μες στη μέση του πεζοδρομίου.Καθώς τον προσπερνάνε άνθρωποι,γυρίζει,τους μυρίζει ερευνητικά,απογοητευμένος όμως απ'το αποτέλεσμα,ξαναγυρίζει το βλέμμα του σε μένα.Ικανοποιημένος απ'τη επικράτηση μου,μπαίνω στο λεωφορείο που μόλις είχε φτάσει,αφού πρώτα τον αποχαιρετήσω με ένα αίσθημα ευφορίας να με διακατέχει.

Δεν ξέρω αν ο σκύλος ειναι ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου,ή όποιο άλλο χαρακτηρισμό και αν του αποδίδουν,αυτό που ξέρω είναι ότι τον χαρακτηρίζει πρωτοφανή ανιδιοτέλεια.

Ένοχες συνειδήσεις

Καθημερινά φιλοξενούμε εκατομμύρια σκέψεις στον εγκέφαλο μας.Είναι αναπόσπαστο μέρος της λειτουργίας του οργανισμού μας,θεία φύση βλέπεις,όσο βέβαια και αν προσπαθούν να αποτρέψουν κάτι τέτοιο οι εκάστωτε κυβερνώντες.Με μερικές από αυτές τελευταία έχω έρθει σε ρήξη.Εκτός του ότι είναι απίστευτα ύπουλες,σωστές σουπιές,έχουν και το κακό συνήθειο να στρέφονται εναντίον μου.Απερίγραπτα ενοχλητικές,περιμένουν την κατάλληλη στιγμή,όταν έχεις κουραστεί και έχουν πέσει οι άμυνες σου και επιτίθονται.Δεν μιλάμε για αυτοκαταστροφικές τάσεις,όχι δεν φτάσαμε ακόμα σε τέτοιο σημείο,αλλά όπως και να το κάνουμε δηλαδή είναι σαν να θέλουν το κακό σου.

Θα ήθελα να επεκταθώ παραπέρα,αλλά οι σχέσεις μας προς το παρόν δεν μου επιτρέπουν τίποτε παραπάνω από αβρότητες απ'τη μια και απ'την άλλη είμαι σίγουρος ότι την δύσκολη στιγμή θα μου γυρίσεις και εσύ την πλάτη.Σιγά,σιγά κίολας δεν είναι για χόρταση.Εννοώ θέλω να τα βγάλω σιγά σιγά απο μέσα μου.Εδώ βέβαια εσύ θα με πεις ψεύτη,θα σου κακόπεφτε κύριε μου δηλαδή να τα βγάλεις όλα κατευθείαν από μέσα σου,αλλά θα σου απαντήσω όχι,καλύτερα έτσι,να έχω τον έλεγχο.Άλλωστε με τι θα σας απασχολώ όλο αυτόν τον καιρό.Είμαι ακόμα σε πρώιμο στάδιο βλέπεις,αλλά κάποιος πρέπει να το υποστεί,πως αλλιώς θα (εξα)σκήσω το καινούργιο μου φετίχ,τις λέξεις.Ξέφυγα λιγάκι,με τον καιρό θα το συνηθίσετε βέβαια.Συμπαθάτε με,δεν φταίω εγώ,είναι οι ρημάδες οι σκέψεις μου που πηδάνε από εδώ και από κει(όπως οφείλει κάθε σωστό αρσενικό),αλλά δεν μπορώ να τις περιορίσω,πόσο μάλλον να τις ελένξω.Με κάτι τέτοιες σκέψεις συναναστρέφομαι τελευταία που λέτε και μου έχουν παρει τα μυαλά,τέτοια επιθετική πολιτική ούτε η Τουρκία δεν έχει.

Κάτι τέτοιες αφηγήσεις μ'αρέσουν πολύ παρεπιμπτόντως.Ξεκινάς να λες κάτι και οι σκέψεις σου σε ταξιδεύουν αλλού.Δεν είναι τυχαίο ότι μ'αρέσουν πολύ τα βιβλία ο φύλακας στη σίκαλη και οι απόψεις ενός κλόουν.Όλο το σενάριο περιορίζεται σε διάστημα μερικων ημερών και τα υπόλοιπα καλύπτονται από σκέψεις των πρωταγωνιστών. Έχω τα κατάλληλα προσόντα πλάκα πλάκα να γράψω ένα τέτοιο βιβλίο,ασυνάρτητες και διαπλεκόμενες σκέψεις,έστω το βασικότερο,ή δεν θα έπρεπε να το θεωρώ μόνο προσωπικό χαρακτηριστικό,πόσο μάλλον προσόν.

Τι περιμένατε να καταλήξω κάπου,όχι λάθος βλογ επισκεφθήκατε.Εδώ προσφέρουμε μόνο σκόρπιες,ασυνάρτητες και αλλοπρόσαλες σκέψεις.Αυτά έχουμε δηλαδή,αυτά προσφέρουμε.Λίγο άσχετος ο τίτλος,αλλά θα τον κρατήσω,μ'αρέσει.

Έρχεται παρεπιμπτόντως στο γαία λάιβ 11&12 και 18&19!

Πούτσα και ξύλο

Τι καλύτερος τρόπος να περιγράψεις το δεύτερο πόνημα του Γ. Οικονομίδη,Ψυχή στο Στόμα,από μια υβριστική κατάθεση από ψυχής(αλλά εμείς είμαστε σοβαροί βλόγερς,δεν κάνουμε τέτοια).
Η ταινία σε πνίγει με τη βία της,κυρίως τη ψυχολογική,και σε αφήνει να αναζητάς την χαμένη σου αξιοπρέπεια,που έχασες μαζί με τον εξαιρετικό,για άλλη μια φορά,Ερρίκο Λίτση.Αν ξεπεράσεις,λοιπόν,και κοιτάξεις πέρα απ'την ωμή χρήση της γλώσσας,θα διαπιστώσεις ότι παρακολουθείς έναν βιοπαλαιστή που προσπαθεί να επιβιώσει υπό αντίξοες συνθήκες σε μια ρεαλιστικά δοσμένη ελληνική πόλη.Όλοι είναι στραμμένοι εναντίον του και η μόνη,εν μέρει,πιο ανθρώπινη σχέση που έχει με το αφεντικό του ανατρέπεται με το τελικό ξέσπασμα.Ο Οικονομίδης καταφέρνει εύστοχα να καυτηριάσει και να σατυρήσει την ελληνική κοινωνία,καταδεικνύοντας τον ξεπεσμό των αξιών και του τρόπου ζωής με μια προσεγμένη προσέγγιση του lifestyle των Ελληναράδων.Τη συστήνω ανεπιφύλακτα,ειδικά για αντροπαρέα.Οι ατάκες απίστευτες.Όλα καλά.Όλα καλά ρε.

 *πιασάρικος τίτλος για να αρχίσει να εμφανίζεται το βλογ στην μηχαμή ανζήτησης του google.Όσο για αυτούς που θα ψάχνουν κάτι ανάλογο του τίτλου,θα πρέπει να συνεχίσουν αλλού την αναζήτηση τους.