Νάιτ άουτ

Στροβιλιζόμενες σκέψεις συνοδεύουν τον αποπνικτικό καπνό στο μπαρ.Κοιτάζω χαμένος στο βάθος πέρα απ’τις στιλιζαρισμένες φιγούρες και τα παθητικά βλέμματα,ανάμεσα σε φουστάνια και παντελόνια.Η αμηχανία πλανάται στον αέρα αναποφάσιστη.Δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω πόσο έχει μεγαλώσει η απόσταση μεταξύ τους.Πότε συντελέστηκε τέτοια αλλαγή άραγε,που χωρίστηκαν οι δρόμοι τους;Μακάρι να φταίγαν τα υφάσματα και η αντισυμβατικότητα τους.Έστω μια φτηνή δικαιολογία,ένας λόγος με περίσσια επικάλυψη ψευτιάς,κλεμμένη ύπουλα απ’τον κοινωνικό περίγυρο.Σχέσεις πλασμένες από πλαστελίνη,χαραγμένες με εικονικό ενδιαφέρον και πλασματική αγάπη.Όντα κατευθυνόμενα,μηχανοκίνητα που χρησιμοποιούν για καύσιμα τα σκουπίδια της τηλεόρασης και ζούν με την ψευδαίσθηση ότι αποφασίζουν για τη ζωή τους.Ο φίλος μου,με επαναφέρει στην πραγματικότητα,υποδεικνύοντας μου έμπιστευτικά ένα καλλίγραμμο κορμί που στέκεται παραπέρα.Άλλη μία καθημερινή έξοδος,χωρίς κανένα νόημα,ώρες χαμένες,σκέψεις μαλακισμένες ή αλλιώς κοινωνικές.

Ξαφνικά ακούω από μακριά έναν ήχο παράξενο,αλλά και τόσο ελκυστικό ταυτόχρονα.Ο ήχος όμως χάνεται πνιγμένος ανάμεσα στα ντεσιμπέλ των ηχείων.Κουνάω το κεφάλι μου εκνευρισμένος στην περίπτωση που φταίει αυτό για την ψευδαίσθηση αυτή.Ύστερα από λίγο επανέρχεται πιο δυνατός,ενισχυμένος από χροιές καινούργιες,διαφορετικές.Τώρα μοίαζει να αποκτά μορφή,να ενηλικιώνετε.Η δομή του είναι ακαθόριστη,η ακολουθία της μελωδίας συνεχώς αλλάζει.Νομίζω πώς μπορώ να το προσδιορίσω πια.’Ενα ουρλιαχτό.Δείχνει πολύ απεγνωσμένο,αλλά αποφασισμένο να ακουστεί.Μπορεί να έχει και κάποια συγγένεια με του Ginsberg.Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει πυγμή και σαν άλλο ξυπνητήρι δεν θα σταματήσει μέχρι να μας αφυπνήσει.Πληρώνουμε το λογαριασμό και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο με τα ηχεία ακόμα να μας πολιορκούν

Eternal joy

Για το γαμώτο,γιατί ήταν απ'τα καλύτερα συγκροτήματα που ξέρω

Η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα ήταν στην εφηβεία,όταν πρωτοάκουσα το πιο προβεβλημένο love will tear us apart στο ραδιόφωνο.Ξανασυναντηθήκαμε,σαν πρωτοετής πια εγώ,όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι περισσότερο με τη μουσική και αναζητούσα διαφορετικά μονοπάτια.Η σχέση μας εδραιώθηκε λίγο αργότερα παρακολουθώντας το Control,μια ασπρόμαυρη βιογραφία του Ian Curtis,οπου ο Corbijn καταφέρνει να σκιαγραφήσει από απόσταση,σεβόμενος το  σκοτεινό χαρακτήρα και τη βασανισμένη ψυχή του,τη τραγική φιγούρα της σκηνής του Manchester.Από τότε κουβαλάω συνεχώς τις μελωδίες τους στους νευρώνες μου.Αυτά.Πλήρης αποδόμηση.

Here are the young men, the weight on their shoulders,
Here are the young men, well where have they been?
We knocked on the doors of Hell's darker chamber,
Pushed to the limit, we dragged ourselves in,
Watched from the wings as the scenes were replaying,
We saw ourselves now as we never had seen.
Portrayal of the trauma and degeneration,
The sorrows we suffered and never were free.

Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?

Weary inside, now our heart's lost forever,
Can't replace the fear, or the thrill of the chase,
Each ritual showed up the door for our wanderings,
Open then shut, then slammed in our face.

Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?

New Opium

Ναι,να γράψω.Να γράψω για να καλύψω τις  ματαιοδοξίες μου.Για να δικαιώσω το καινούργιο μου ψώνιο,για να ξεφύγω απ’τις φανφάρες του facebook και για να διεκδικήσω μία θέση στην μπλογκόσφαιρα.Μα πρώτα απ’όλα να γράψω για την συμπλήρωση της πρώτης ανάρτησης.

Αυτό,όπως καταλάβατε,θα είναι ένα βλογ καινότομο,διαφορετικό απ’τις συνήθεις μετριότητες(μωρέ τι μας λες).Ναι,καλά καταλάβατε αγαπημένοι,πολυπληθείς αναγνώστες μου.Άλλος ένας αργόσχολος βλαξ,που άλλη δουλειά δεν έχει παρά να μας φλομώνει με τις ανεκδιήγητες μπούρδες του,τις ανώμαλες σκέψεις του και τα προχώ γούστα του.Εγώ απ’την μεριά μου,σαν άλλος όλι ρεν,σας εύχομαι καλό κουράγιο,εσείς πάλι δεν έχετε παρά να συγκρατήσετε το δείκτη του χεριού σας και να συνεχίσετε το διάβασμα.