Ο μπόγιας των ονείρων

Τα όνειρα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας-ή πιο ορθά της νυχτερινής καθημερινότητας μας. Οι ώρες  που ευδοκιμούν, σύμφωνα με μελετητές, είναι συγκεκριμένες, μη με ρωτήσετε ποιες, άδικος κόπος. Αν και εγώ δεν είμαι το πλέον κατάλληλο άτομο να μιλήσει για αυτά, μιας και τα μόνα που θυμάμαι είναι τα πολύ έντονα ή αυτά που έχουν ένα ιδιαίτερο σεξουαλικό ενδιαφέρον, θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα άλλο είδος. Τις ονειροπολήσεις.

Συμβαίνουν συνεχώς είτε τις έχεις προσκαλέσει είτε όχι. Δεν πρόκειται να σε ρωτήσουν, ίσως μόνο την τελευταία στιγμή να έχουν την ευγένεια να χτυπήσουν την πόρτα. Δύο διακριτικοί χτύποι αρκούν πιστεύω. Συστάσεις δεν θα χρειαστούν, έχουν γίνει προ πολλού, μη σας πω πριν καν κοπεί ο ομφάλιος λώρος. Το καλό με αυτές είναι ότι πάντα έρχονται με καλό σκοπό και με δώρο την αισιοδοξία τους  προμηνύουν τα καλύτερα για το μέλλον σου. Εσύ γεμάτος χαρά τις υποδέχεσαι φιλεύοντας τες με ένα γλυκό χαμόγελο.

 Το target group τους είναι οι παιδικές και νέες ανυποψίαστες καρδιές, χωρίς βέβαια να αποκλείουν και τους παλιούς γνώριμους , με τους οποίους τους συνδέει ένα παρελθόν γεμάτο από κοινές εμπειρίες. Βέβαια τελευταία έχει παρατηρηθεί μια μείωση στις επισκέψεις τους. Οι αιτίες πολλές και διαφορετικές για τον καθένα. Φταίει άραγε η πληθυσμιακή ανάπτυξη και οι ακόρεστες ανάγκες των ανθρώπων. Ή μήπως φταίει που δεν τις πληρώνουν αρκετά μερικοί ώστε να μας επισκέπτονται. Ή να ‘ναι που δεν τους εμπνέουμε πια εμείς ως φορείς ικανοί για να ριζώσουν οι ιδέες τους. Όποιος και να ‘ναι ο λόγος πάντως  το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πληγούμε.

Τα όνειρα ή ονειροπολήσεις, όπως θέλετε πείτε τα, είναι ένα αναγκαίο κομμάτι της καθημερινότητας μας που τείνει προς αφανισμό. Όσο και να το θέλουν δεν έχουν πια τη δυνατότητα να ξεπεράσουν τα εμπόδια που θέτουν οι επικρατούσες συνθήκες, γι’αυτό και ο δεσμός μας έχει χάσει την παλιά αίγλη που τον χαρακτήριζε.  Ήταν αυτό που μας έδινε την δυνατότητα να ξεφύγουμε λίγο απτήν σκληρή πραγματικότητα, να σχεδιάσουμε οποιαδήποτε πορεία αισθανόμασταν εκείνη την ώρα ότι χρειαζόμασταν και να την ακολουθήσουμε. Να δημιουργήσουμε μονοπάτια που δεν υπήρχαν και να τα ψηλαφήσουμε άσχετα αν οδηγούν σε αδιέξοδο. Προϊόν τους ακόμη μπορεί να ήταν στόχοι και πορείες αληθινές, από αυτές που μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε στη ζωή μας, όπου όλοι σε κάποια περίοδο της ζωής μας έχουμε αναζητήσει.

Όποιος και να ‘ναι αυτός που αμόλησε τον μπόγια των ονείρων μας, ελπίζω να τον απολύσει μιας και ποτέ δεν θα καταφέρει να φέρει εις πέρας την δουλειά που του έχουν αναθέσει. Ο χωρισμός ότι και να γίνει δεν θα επέλθει, αφού ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές, τα όνειρα μας θα τριγυρνάνε με υπερηφάνεια στον δρόμο. Είτε είναι αδέσποτα είτε είναι με τον κάτοχο τους. 

A lady of a certain age

Το προσωπείο της φαινόταν θαμπό καθώς καθρεφτιζόταν στον πολυτελή καθρέφτη που είχε απέναντι της.Οι ρυτίδες είχαν κάνει από καιρό τώρα την εμφάνιση τους,διαχωρίζοντας και χαράζοντας με αυτόν τον τρόπο τις εμπειρίες και τα συναισθήματα στο πέρασμα του χρόνου.Οι σκιές που είχαν εμφανιστεί στο πρόσωπο της,λόγω του φωτισμού,έκρυβαν με περίσσια άνεση αλλά και ικανοποίηση για την ίδια την ντροπή της,που αν και για πολύ καιρό έκρυβε στα βαθύτερα και σκοτεινότερα σοκάκια της ψυχής της,εν τέλει είχε ξεπροβάλλει στην επιφάνεια.Η ντροπή ήταν μεγάλη,αρκετή για να δικαιολογήσει την μυστικότητα της συμπεριφοράς της τουλάχιστον.Τα αμαρτήματα πολλά,όπως και οι μεταμέλειες.Ήταν μια πορεία όμως που δεν μπορούσε να χαράξει εξ ολοκλήρου αυτή.Η οικογένεια της έθεσε το λιθαράκι,η περιουσία της τα θεμέλια και ο χαρακτήρας,βαθιά επηρεασμένος όμως απ'την βασιλική ανατροφή της,έμεινε για να αποφασίσει τη συνέχεια.Τώρα πια ζει σε ένα λιτό για τα μέτρα της διαμέρισμα,με μόνη παρέα το υπηρετικό προσωπικό, και θέα τον Τάμεση.

Αντιφάσεις

Τελευταία τα συναισθήματα μου έχουν χάσει τον στοιχειώδη προσανατολισμό τους.Δεν τα κατηγορώ όμως,τα ερεθίσματα που δέχονται θα μπέρδευαν τον καθένα.Σήμερα για παράδειγμα ενώ θα έπρεπε να πενθούμε για τα 31 χρόνια απ'το θάνατο του Ian Curtis,κάνοντας μια αναδρομή στο μικρό αλλά πλούσιο έργο των Joy Division,η πόλη μας καλεί να γιορτάσουμε μαζί της την παγκόσμια ημέρα μουσείου με εκδηλώσεις για κάθε λογής ενδιαφερόμενο.Το θέμα είναι όμως ότι δεν χρειάζεται καν να μπω στο τρυπάκι να διαλέξω ένα απο τα δύο.Με απαλλάσουν απ'το δίλημμα οι πάντα παρούσες υποχρεώσεις.Εγώ λοιπόν,παρόλο που έξω έχει χαρά θεού,θα πρέπει να κάτσω μέσα να κοροϊδέψω τον ευατό μου ότι διαβάζω.
Η εξεταστική πλησιάζει,τα περιθώρια στενεύουν και η καλοκαιρινή εξεταστική είναι πάντα η πιο δύσκολη.Ο ήλιος καίει,ο φραπές σου κλείνει το μάτι για να τον συνοδεύσεις κάτω απτον λευκό πύργο με την παρέα σου και τα μαγιώ κάνουν τις πρώτες τους εμφανίσεις.Και συν τις άλλοις αντε να βρεις κουράγιο να διαβάσεις με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλαδίτσα μας.Παλιά τα πράγματα,τουλάχιστον,ήταν πιο σταθερά,ήξερες ότι αν βάλεις ένα στόχο αυτός θα υπάρχει εκεί μετά απο 1 χρόνο και δεν θα τον εχουν καταστήσει περιττό οι περιστάσεις.Τώρα απλά ελπίζεις να υπάρχει το πανεπιστήμιο σου όταν και αν έρθει η στιγμή να ορκιστείς.
Με την απαισιοδοξία για το μέλλον το δικό μου αλλά και τις Ελλάδας να μεσουρανεί,λοιπόν,έχω και τις προσωπικές εξελίξεις να πηγαίνουν απ'το καλό στο καλύτερο και εμένα να εύχεται να μπορώ να κάνω τις ίδιες δηλώσεις αφού τελειώσει η εξεταστική.

Είναι να μην μπερδεύονται τότε τα συναισθήματα μου και η διάθεση μου με όλα αυτά να στροβιλίζουν στο μυαλό μου..Μάλλον θα είναι μια μεταβατική περιόδος.

Wild at heart

Μια ιστορία διατυπωμένη στο πανί αμέτρητες φορές μπορεί να γίνει πολύ ενδιαφέρουσα αν περάσει απ'τα χέρια του David Lynch.Ο πολυπράγμων Lynch,σε αυτή την περίπτωση, καταφέρνει να συνδυάσει μια ιστορία αγάπης και ένα road trip.Όλα τα εμπόδια είναι εκεί για να αποτρέψουν τον Sailor και τη Lula  να ζήουν τον έρωτα τους.Η μυστικοπαθής και δολοπλόκα μητέρα της κοπέλας,φοβούμενη μην αποκαλύψει το μυστικό της ο Sailor,Nicholas Cage,προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους χωρίσει και στέλνει τον φίλο της να τον σκοτώσει.Το ζευγάρι για να την αποφύγει θα το σκάσει με προορισμό,ποιόν άλλο,την California.Ο πρόσφατα αποφυλακιστέος Cage δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας,τραγουδώντας Εlvis,"χορεύοντας" metal και προσφέροντας στην ακαταμάχητα σέξι Laura Dern ένα ομοίωμα του αντρικού προτύπου της εποχής.Τα πράγματα όμως ξεφεύγουν απ'τον έλεγχο κάποια στιγμή,όταν ο Sailor αποφασίζει να συμμετάσχει σε μια τελευταία ληστεία που του πρότεινε ο Βobby Peru,Willem Dafoe,για να εξασφαλίσουν κάποια χρήματα που εν τέλει αποδυκνείεται παγίδα.Με αποτέλεσμα αυτός να βρεθεί στη φυλακή για δεύτερη φορά και αυτή πίσω στην γενέτειρα της με συντροφιά έναν baby sailor στην κοιλιά της.Ο Lynch προτίμησε,όμως,ένα χαρούμενο τέλος και μετά από ενα twist στην πλοκή θα ολοκληρώσει με έναν ιδιαίτερο τρόπο όπως μόνο αυτός μπορεί.

Η πρώτη μου επαφή με τον σκηνοθέτη ήταν στο Mullholand drive το οποίο με μπέρδεψε αρκετά και δεν με είχε ενθουσιάσει τόσο.Βέβαια ήταν απ'τα πρώτα που είδα οταν ξεκίνησα να βλέπω συστηματικά ταινίες,οπότε δεν ξέρω κατά πόσο ήμουν σε θέση να δω την πραγματική του αξία.Όμως σε αυτήν του την προσπάθεια κατάφερε να με κερδίσει απ'την αρχή.Στον δρόμο συναντάμε αρκετή "Αμερική" αλλά ο Lynch αφιερώνει και αρκετό χρόνο,ταυτόχρονα,στην δόμηση των χαρακτήρων κάνοντας έναν ίσο καταμερισμό της ταινίας .Τα εμμονοληπτικά του πλάνα,οι μπερδεμένες μουσικές του,που όμως ταιριάζουν γάντι,οι ερμηνείες που καταφέρνει να αποσπάσει απ'το σύνολο των ηθοποιών του και ο συγκερασμός του φαντασιακού με το πραγματικό προσδίδουν μια ξεχωριστή νότα στην ταινία που την κάνουν να ξεχωρίζει απ'τις υπόλοιπες και ταυτόχρονα αυξάνει τις προσδοκίες για τα μελλοντικά του έργα.
Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω,βέβαια,την αγαπημένη μου σκηνή για την οποία κιόλας έχουν φροντίσει να εμπλουτίσουν και οι Mary and the boy.Ιδού,για τα μάτια σας μόνο..

This whole world's wild at heart and weird on top..

The doors of perception

Tις προάλλες είδα την ταινία που είναι αφιερωμένη στους The Doors και κατ' επέκταση στον Jim Morrison.Η ταινία απλά με συνεπήρε.Μπορεί τεχνικά να μην είναι απ'τις καλύτερες παραγωγές,αλλά καταφέρνει να σε εντάξει απόλυτα στο κλίμα της εποχής.Εδώ θα πρέπει να συμπληρώσω βέβαια ότι δεν είμαι και ο πιο αμερόληπτος άνθρωπος για να κάνω κριτική για τη ταινία μιας και είμαι θετικά προκατελημμένος,ως φαν του συγκροτήματος αλλά και της εποχής γενικότερα.Παρόλα αυτά η ταινία δεν παύει να είναι μια εξαιρετική αναπαράσταση της πορείας της μπάντας.Τις ταινίες αυτής της εποχής τις απολαμβάνω περισσότερο για ένα ακόμα λόγο,επειδή μου δίνουν την δυνατότητα να ονειρευτώ,να βιώσω έστω και για λίγο πως είναι να ζεις σε μια κοινωνία που σε καταπιέζει και μέσω μιας "επανάστασης" να καταφέρεις να αλλάξεις ορισμένα πράγματα.Κάτι που θα γίνει πολύ δύσκολα στα μέρη μας.Και ναι,το ποτήρι είναι μισοάδειο.Για τον Jim δεν θέλω να μιλήσω ιδιαίτερα,τα έχουν πει άλλοι πολύ καλύτερα.Ήταν μια τεράστια προσωπικότητα,μια αιθέρια σέξι παρουσία και είχε μια ποιητική ψυχή που μάλλον νοσταλγούσε λίγο παραπάνω το θάνατο.

There are things known and there are things unknown, and in between are the doors

      

Μα τι θα πει το χωριό;

 Αυτό ήταν το πρώτο κείμενο που έκατσα να γράψω.Το θυμήθηκα καθώς συζητάγαμε με έναν φίλο.

Πρόσφατα πέθανε ο παππούς ενός φίλου μου,αν και το περιμέναν,όσο προετοιμασμένος μπορεί να είναι κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις,δεν παύει να αποτελεί ένα θλιβερό γεγονός.Καθώς το συζητούσαμε,λοιπόν,με έναν κοινό φίλο βρεθήκαμε να εξιστορούμαστε παρόμοιες εμπειρίες που είχαμε στο παρελθόν.Κατά τη διάρκεια της συζήτησης δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω μια αλλαγή στην έκφραση του προσώπου του.Μπροστά μου είχα πια ένα πρόσωπο ήρεμο,γαλήνιο,εκφραστικό και όχι ένα πρόσωπο που προσπαθεί να μείνει απαθές στις κακοτυχίες των καιρών αλλά και να αποτελέσει πόλο έλξης θηλυκών ταυτόχρονα.Αισθήματα συμπόνοιας και συγκίνησης ανάβλυζαν από μέσα μας,από αυτά που σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάτι τέτοιες στιγμές είναι που επικοινωνείς αληθινά, έρχεσαι πιο κοντά και αξίζει να θυμάσαι απ’τον χρόνο που μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο.Στιγμές που δεν χωράνε συγκεκριμένες φόρμες και χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιεί η γενιά μου,ούτε απαιτούν πρόσβαση στο ίντερνετ για να τις δημοσιεύσεις στο facebook.

Για να μην μακρηγορώ όμως,όταν αναφέρθηκε στο θάνατο της γιαγιάς του,μου εκμυστηρεύθηκε οτι ένιωθε τύψεις που δεν μπόρεσε να παρεβρεθεί στην κηδεία της και,κυρίως,πως αργότερα αδυνατούσε να την θρηνήσει όπως θεωρείται ότι αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις απ’την κοινωνία μας,δηλαδή να την κλάψει.

Τώρα,το πως αντιμετωπίζει και αντιδρά κανείς στο θάνατο ενός συγγενή του,ήθελα να πιστεύω ότι είχε πάψει πια να αποτελεί αφορμή κοινωνικού σχολίου,αλλά κυρίως είχε πάψει να ενδιαφέρει τον ίδιο.Θεωρούσα ότι οι εποχές που σκεφτόσουν πως θα αντιδράσεις σε κάθε στιγμή της ζωής σου για να μην δώσεις δικαιώματα είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.Αμ δέ..Ακόμα και αν ξέρουμε κατά βάθος ότι αυτό που μετράει είναι τι νιώθεις και όχι πως το εκφράζεις,έτσι ελπίζω τουλάχιστον,δεν λέμε να ξορκίσουμε την κακοδαιμονία που μοιάζει να κατοικεί μέσα στους ανθρώπους,πιο πριν ακόμα και απ’την ιστοριούλα με την Eύα και το φίδι..

 Και με αφορμή αυτό το περιστατικό,αναρωτιέμαι,για πόσο καιρό ακόμα η κοινωνία μας θα εμμένει,σε βαθμό μοιρολατρίας, στην τυπική υπόσταση του «ήθη,έθιμα και παραδόσεις».Πότε θα πετάξουμε τις φορεσιές μας,τις φουστανέλες και τα τσαρούχια μας και θα επικεντρωθούμε στο ουσιώδες,το ανθρώπινο.Πότε θα κοιτάξουμε κατάματα τον άλλον χωρίς εμπάθεια,χωρίς κριτική προδιάθεση,αλλά με στόχο την ανθρώπινη πρόοδο μέσω της αδελφοσύνης,της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού.

 Πόσα πάθη πρέπει να υπομείνει ακόμα αυτός ο λαός για να καταλάβει ότι ήρθε καιρός να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι στην καθημερινότητα μας.Να μην υποκρινόμαστε,να αποζητάμε το αληθινό και ύστερα να έχουμε απαιτήσεις απ’τον συνάνθρωπο μας και κατ’επέκταση απ’την κοινωνία,αλλά και απ’το ίδιο το κράτος.Γιατί ας μην υποκρινόμαστε,ποιόν άλλον πρέπει να κατηγορήσουμε για την κατάσταση που βρισκόμαστε αν όχι την «ελληνικότητα» που μας χαρακτηρίζει σε όλες τις αποφάσεις μας..

 Λέγοντας όλα αυτά βέβαια μπαίνω σε επικίνδυνα μονοπάτια,καθώς κινδυνεύω να κατηγορηθώ και εγώ,γι’αυτά που κατηγορώ τους άλλους.Με την έλλειψη σεβασμού και διακριτικότητας να αποτελούν μερικά από αυτά,αλλά και την αντιδραστικότητα,ένα κατεξοχήν χαρακτηρηστικό των ελληναράδων,σε οποιαδήποτε άποψη αντιτίθεται στα δικά τους πιστεύω.Παρόλα αυτά,με τυφλή εμπιστοσύνη στη λαϊκή ρήση «η κριτική δεν έβλαψε κανέναν»,με κριτήρια αγαθά και συνείδηση καθαρή,ευελπιστώ απλά να καταθέσω μία άποψη/εικόνα πού έχει ένα νεαρό μέλος της κοινωνίας.