Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Ανασκόπηση



Συνεχίζεις από κει που σταμάτησες,ένα χρόνο μετά. Έστω λίγο πιο μετά, κοντά σε ένα ταξίδι πάλι ωστόσο. Εντάξει, ορίστε και το σάουντρακ της φετινής εξόρμησης, είναι διπλό αυτή τη φορά, όπως και ο προορισμός. Για το πρώτο τραγούδι - πέστε να με φάτε - δεν ευθύνομαι εγώ, αλλά δεν θα μπορούσα να μην το βάλω, γιατί όταν πιάνεις το εαυτό σου να τραγουδά καραόκε σε φιλανδικό πάρτι το εν λόγω τραγούδι επιβάλλεται και το δεύτερο απλά συνέβη. Κλείνει η μεγάλη παρένθεση.




Χαζεύεις ερευνητικά το βλογ ψάχνοντας να βρεις εσένα. Τα αποτυπώματα που άφησες απρόσεκτα ψηλαφίζοντας τον εαυτό σου. Το περίγραμμα που σχεδίασες πάνω στον καμβά και άφησες κενό και ατελή. Χαίρεσαι που βλέπεις τα αποτυπώματα αυτά,που είσαι σε θέση πια να τα αντιληφθείς αλλιώς, μα απογοητεύεσαι που τα χάνεις στην πορεία, μάλλον προς αναζήτηση ενός νέου μεγάλου νοήματος, μιας ιδεολογίας και ενός συναισθήματος. Αν και έκανες σχέδια συνεχώς, χάνονταν μέσα στη χρονοδίνη της καθημερινότητας. Ξεχασμένα και αραχνιασμένα ποστ.

Κοιτάζεις το μεγάλο ταξίδι, της Ιθάκης, και συνειδητοποιείς πως άξαφνα τα ίχνη του πλοίου χάθηκαν προσωρινά, για να βρεθούν καιρό αργότερα εκπέμποντας από μια νέα συχνότητα, σε άλλο γεωγραφικό πλάτος και μήκος. Μα πόσο σε χαροποιεί αυτό και πόσο σε υποβάλλει σε συγκεκριμένες σκέψεις.

Και εκεί που έχεις βρει έναν κάποιο ρυθμό, έχεις αναπτύξει μια ταχύτητα αναγκάζεσαι να αλλάξεις ρου, να διαλέξεις καινούργιο προορισμό με πυξίδα πειραγμένη και καιρό ομιχλώδη. Μια νέα συναρπαστική περιπέτεια ξεκινά, δεν διαφωνώ ντε, μα δεν μπορείς να μην λυπάσαι για την πεπερασμένη. Για το άγνωστο που κατέκτησες και έκανες οικείο ή για το πως γνώρισες το οικείο από την πλευρά του αγνώστου.

Μα δεν θα επεκταθώ άλλο, δεν θα εκβιάσω λόγια από έναν επανεμφανιζόμενο βετεράνο (sic), ούτε θα εκμαιεύσω αντιδράσεις. Θα αρκεστώ σε αυτόν τον μονόλογο, παίρνοντας υπόσχεση καμιά και διαπιστώνοντας (αφού αυτό με βολεύει ή ελπίζω να ισχύει) ότι ίσως είναι χαρακτηριστικό της νεότητας η διαθλασμένη έκθεση  εαυτού -κυρίως προς τρίτους και λιγότερο προς εαυτόν - και η συχνή σύγχυση του λογισμού.