Μα τι θα πει το χωριό;

 Αυτό ήταν το πρώτο κείμενο που έκατσα να γράψω.Το θυμήθηκα καθώς συζητάγαμε με έναν φίλο.

Πρόσφατα πέθανε ο παππούς ενός φίλου μου,αν και το περιμέναν,όσο προετοιμασμένος μπορεί να είναι κανείς σε τέτοιες περιπτώσεις,δεν παύει να αποτελεί ένα θλιβερό γεγονός.Καθώς το συζητούσαμε,λοιπόν,με έναν κοινό φίλο βρεθήκαμε να εξιστορούμαστε παρόμοιες εμπειρίες που είχαμε στο παρελθόν.Κατά τη διάρκεια της συζήτησης δεν μπορούσα παρά να παρατηρήσω μια αλλαγή στην έκφραση του προσώπου του.Μπροστά μου είχα πια ένα πρόσωπο ήρεμο,γαλήνιο,εκφραστικό και όχι ένα πρόσωπο που προσπαθεί να μείνει απαθές στις κακοτυχίες των καιρών αλλά και να αποτελέσει πόλο έλξης θηλυκών ταυτόχρονα.Αισθήματα συμπόνοιας και συγκίνησης ανάβλυζαν από μέσα μας,από αυτά που σε κάνουν να πιστεύεις ότι κάτι τέτοιες στιγμές είναι που επικοινωνείς αληθινά, έρχεσαι πιο κοντά και αξίζει να θυμάσαι απ’τον χρόνο που μοιράζεσαι με έναν άνθρωπο.Στιγμές που δεν χωράνε συγκεκριμένες φόρμες και χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιεί η γενιά μου,ούτε απαιτούν πρόσβαση στο ίντερνετ για να τις δημοσιεύσεις στο facebook.

Για να μην μακρηγορώ όμως,όταν αναφέρθηκε στο θάνατο της γιαγιάς του,μου εκμυστηρεύθηκε οτι ένιωθε τύψεις που δεν μπόρεσε να παρεβρεθεί στην κηδεία της και,κυρίως,πως αργότερα αδυνατούσε να την θρηνήσει όπως θεωρείται ότι αρμόζει σε τέτοιες περιπτώσεις απ’την κοινωνία μας,δηλαδή να την κλάψει.

Τώρα,το πως αντιμετωπίζει και αντιδρά κανείς στο θάνατο ενός συγγενή του,ήθελα να πιστεύω ότι είχε πάψει πια να αποτελεί αφορμή κοινωνικού σχολίου,αλλά κυρίως είχε πάψει να ενδιαφέρει τον ίδιο.Θεωρούσα ότι οι εποχές που σκεφτόσουν πως θα αντιδράσεις σε κάθε στιγμή της ζωής σου για να μην δώσεις δικαιώματα είχαν περάσει ανεπιστρεπτί.Αμ δέ..Ακόμα και αν ξέρουμε κατά βάθος ότι αυτό που μετράει είναι τι νιώθεις και όχι πως το εκφράζεις,έτσι ελπίζω τουλάχιστον,δεν λέμε να ξορκίσουμε την κακοδαιμονία που μοιάζει να κατοικεί μέσα στους ανθρώπους,πιο πριν ακόμα και απ’την ιστοριούλα με την Eύα και το φίδι..

 Και με αφορμή αυτό το περιστατικό,αναρωτιέμαι,για πόσο καιρό ακόμα η κοινωνία μας θα εμμένει,σε βαθμό μοιρολατρίας, στην τυπική υπόσταση του «ήθη,έθιμα και παραδόσεις».Πότε θα πετάξουμε τις φορεσιές μας,τις φουστανέλες και τα τσαρούχια μας και θα επικεντρωθούμε στο ουσιώδες,το ανθρώπινο.Πότε θα κοιτάξουμε κατάματα τον άλλον χωρίς εμπάθεια,χωρίς κριτική προδιάθεση,αλλά με στόχο την ανθρώπινη πρόοδο μέσω της αδελφοσύνης,της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού.

 Πόσα πάθη πρέπει να υπομείνει ακόμα αυτός ο λαός για να καταλάβει ότι ήρθε καιρός να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι στην καθημερινότητα μας.Να μην υποκρινόμαστε,να αποζητάμε το αληθινό και ύστερα να έχουμε απαιτήσεις απ’τον συνάνθρωπο μας και κατ’επέκταση απ’την κοινωνία,αλλά και απ’το ίδιο το κράτος.Γιατί ας μην υποκρινόμαστε,ποιόν άλλον πρέπει να κατηγορήσουμε για την κατάσταση που βρισκόμαστε αν όχι την «ελληνικότητα» που μας χαρακτηρίζει σε όλες τις αποφάσεις μας..

 Λέγοντας όλα αυτά βέβαια μπαίνω σε επικίνδυνα μονοπάτια,καθώς κινδυνεύω να κατηγορηθώ και εγώ,γι’αυτά που κατηγορώ τους άλλους.Με την έλλειψη σεβασμού και διακριτικότητας να αποτελούν μερικά από αυτά,αλλά και την αντιδραστικότητα,ένα κατεξοχήν χαρακτηρηστικό των ελληναράδων,σε οποιαδήποτε άποψη αντιτίθεται στα δικά τους πιστεύω.Παρόλα αυτά,με τυφλή εμπιστοσύνη στη λαϊκή ρήση «η κριτική δεν έβλαψε κανέναν»,με κριτήρια αγαθά και συνείδηση καθαρή,ευελπιστώ απλά να καταθέσω μία άποψη/εικόνα πού έχει ένα νεαρό μέλος της κοινωνίας.