Σάββατο 14 Μαΐου 2011

The doors of perception

Tις προάλλες είδα την ταινία που είναι αφιερωμένη στους The Doors και κατ' επέκταση στον Jim Morrison.Η ταινία απλά με συνεπήρε.Μπορεί τεχνικά να μην είναι απ'τις καλύτερες παραγωγές,αλλά καταφέρνει να σε εντάξει απόλυτα στο κλίμα της εποχής.Εδώ θα πρέπει να συμπληρώσω βέβαια ότι δεν είμαι και ο πιο αμερόληπτος άνθρωπος για να κάνω κριτική για τη ταινία μιας και είμαι θετικά προκατελημμένος,ως φαν του συγκροτήματος αλλά και της εποχής γενικότερα.Παρόλα αυτά η ταινία δεν παύει να είναι μια εξαιρετική αναπαράσταση της πορείας της μπάντας.Τις ταινίες αυτής της εποχής τις απολαμβάνω περισσότερο για ένα ακόμα λόγο,επειδή μου δίνουν την δυνατότητα να ονειρευτώ,να βιώσω έστω και για λίγο πως είναι να ζεις σε μια κοινωνία που σε καταπιέζει και μέσω μιας "επανάστασης" να καταφέρεις να αλλάξεις ορισμένα πράγματα.Κάτι που θα γίνει πολύ δύσκολα στα μέρη μας.Και ναι,το ποτήρι είναι μισοάδειο.Για τον Jim δεν θέλω να μιλήσω ιδιαίτερα,τα έχουν πει άλλοι πολύ καλύτερα.Ήταν μια τεράστια προσωπικότητα,μια αιθέρια σέξι παρουσία και είχε μια ποιητική ψυχή που μάλλον νοσταλγούσε λίγο παραπάνω το θάνατο.

There are things known and there are things unknown, and in between are the doors






      


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου