Βγαίνοντας απ'την κινηματογραφική λέσχη με είχαν κατακλύσει συναισθήματα δυνατά.Είχαν τεθεί ερωτήματα σημαντικά και εγώ πηγαινοερχόμουν μεταξύ θαυμασμού για τη σκηνοθετική δεινότητα του Fatih Akin και αναζήτησης απαντήσεων.Η ταινία,στα ελληνικά βαθιά,κοφτά και ανθρώπινα,καταφέρνει να περάσει μεγάλης έντασης συναισθήματα,που αναπόφευκτα ταυτίζεσαι με τους ήρωες αλλά και σαν να σε απομονώνουν,αναγκάζοντας σε με αυτόν τον τρόπο να περάσεις μια βόλτα στα ενδότερα της ύπαρξης σου.Γι'αυτό το λόγο κιόλας δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν μόλις τελείωσε η ταινία,απλά έκατσα κοιτάζοντας τους τίτλους τέλους,στην πραγματικότητα απλά εκεί ξαπόστασε το βλέμμα μου για να συνεχίσει ο νους σε άλλα μονοπάτια με μουσική υπόκρουση τους ανατολίτικους ήχους της Τουρκίας.Τα περασμένα μεγαλεία της πλατείας Σολωμού έχουν εδώ και καιρό παρέλθει για να βρει εμπόδια ο αέρας,οπότε οι άγριες διαθέσεις του ανέμου με χτύπησαν κατευθείαν στο πρόσωπο.Έβαλα την κουκούλα και τα ακουστικά και πήρα το δρόμο για το σπίτι.Καθώς προχώραγα στην Αλεξάνδρου Ρώμα συνειδητοποίησα πόσο ακριβής ήταν η απεικόνιση της πραγματικότητας στα βρόμικα και αστικά στενάκια της Γερμανίας,πέρα απ'τις ευυπόληπτες και νομιμόφρων συνοικίες που μας παρουσιάζουν.Το αίσθημα απώλειας που σου αφήνει η ταινία,μετά τo θάνατο των δύο φίλων του αλλά και της ανολοκλήρωτης αγάπης,δεν θα μπορούσε να συμπληρωθεί καλύτερα παρά από την αίσθηση που σου αφήνουν οι τελευταίες νότες του love will tear us apart,λίγο πριν φωτίσει ο αριθμός τρία στο ασανσέρ.
Μερικές φορές είναι σαν να μην επιλέγεις μερικά πράγματα εσύ,σαν να σε διάλεξαν αυτά.Προσπέρασαν ότι θεωρούσαν ανεπαρκές και ακατάλληλο για την ώρα και αφέθηκαν σε αυτόν που θα τα εκτιμήσει για αυτό που είναι και θα τους δώσει την αρμόζουσα σημασία.Έτσι και τα τραγούδια αυτά,μου δόθηκαν,συμπληρώνοντας αλλά και ανυψώνοντας με αυτόν τον τρόπο την ταινία.
